Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Για μια δολοφονία που ''γιορτάζει'' τα πέντε ολόμαυρά της χρόνια...

από aristeroblog.gr
Όλα έχουν μια ηλικία. Οι άνθρωποι, τα δέντρα, η γη. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρα δεν τιθασεύονται εύκολα. Δεν έχουν αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ηλικία. Μα δραπετεύουν διαρκώς.

Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.

Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.

Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει κατάκρυο πάνω από ένα μαγκάλι.

Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου, αλλά την ταπείνωση.

Εκατό μετανάστες πνίγονται.

Αντί για κεράκια, ανάβουν  κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.

Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.

Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος, ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην ''πίσω αυλή'' μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβραζε.

Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι ‘’περισσεύει’’, αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.  

Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.

Μην ψάχνουμε πολύ. Να η μεγάλη εικόνα: Αυτοί που εργάζονται είναι πλέον, για πρώτη φορά, αθροιστικά λιγότεροι από όσους δεν εργάζονται (συνταξιούχοι, άνεργοι, παιδιά κλπ). Ταυτόχρονα, οι απασχολούμενοι υπολογίζεται πως έχουν κατά 40% περίπου χαμηλότερο εισόδημα σε σχέση με πριν. Η διπλή αυτή ανατροπή, σημαίνει ότι όσοι συνεισφέρουν σε εισόδημα, σε συνδυασμό και με την κατάρρευση των όποιων κοινωνικών δομών, αδυνατούν πλέον να θρέψουν τους υπόλοιπους. Να η βάση της «εργατικής γενοκτονίας», που λαμβάνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης.

Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς….

Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;

Που και πως θα ήταν;

Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;

Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;  

Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;

Ξενιτεμένος στη Γερμανία;

Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που ‘’σπαταλά’’ πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία  σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;

Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα  τους ξέφυγε και τους νίκησε.

Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.

Για αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν ευδοκιμούν εκεί.

Η σημερινή νέα γενιά,  κλώθει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα σχέδια. Και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εκεί... Δεν έχει πει τη τελευταία λέξη.

Κατά νου είναι τούτο:  Οι επαναστάτες πάντοτε αναθεματίζονται, αλλά οι επαναστάσεις είναι τελικά  του τιμά η ιστορία. Μέσω αυτών σηκώνεται και βαδίζει.

Η εξέγερση μόνη της δε φτάνει. Αλλά είναι εκείνο το γόνιμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεστώνει η επανάσταση. Το γέννημα της ανάγκης, αλλά και η επιλογή ελευθερίας από τους πιο ελεύθερους ανθρώπους, δηλαδή από εκείνους που ‘’να διαλέγουν θέλουν τη ζωή τους’’. Όχι να την καταναλώνουν.


Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ _ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ




15χρονος νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρες αστυνομικού”.
Μούδιασμα. Αμφισβήτηση. Δεν μπορεί να συνέβει κάτι τέτοιο. Το τηλέφωνο! Το τηλέφωνο! Μια μόνο στιγμή χρειάστηκε και σε λίγο ήμασταν στην πορεία. Τα πανό ήταν ήδη έτοιμα: ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ. Σύντροφοι, φίλοι, γνωστοί, παιδιά, καθηγητές οικογενειάρχες ήταν όλοι εκεί... τη Δευτέρα η πορεία είναι τεράστια. Έχουμε καταλάβει ότι είμαστε πάρα πολλοί και πολλές. Ο δρόμος αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη: “Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες”, “Εργάτες απολύει και νέους εκτελεί, κάτω η χούντα του Καραμανλή” κι “ΕΛΑΣ ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών”. Από το βάθος ξεπροβάλει ένα τεράστιο πλήθος οργισμένων πιτσιρικάδων από σχολεία της πόλης. Η εικόνα είναι συγκινητική. Από παντού έρχονται μηνύματα ότι οι μαθητές φεύγουν από τα σχολειά, διαδηλώνουν κι επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα. Στις σχολές κυκλοφορούν οι πρώτες αφίσες με τη φωτογραφία του Αλέξη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕ ΣΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '08. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΚΛΙΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ

Η σφαίρα που έδινε τέλος στη ζωή του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το οπλισμένο χέρι του ειδικού φρουρού Ε. Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του '08 έμελλε να σφραγίσει τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που γνώρισε η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη φαινομενικά φιλήσυχη ελληνική κοινωνία του 2008, η οποία έμπαινε αργά και σταθερά στην εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα στις ΗΠΑ και εγγυόταν ότι αυτή η γενιά θα ζήσει σίγουρα χειρότερα από την προηγούμενη.
Μια γενιά που τη βάφτισαν των 700 ή και λιγότερων ευρώ (350 σήμερα), που την έστειλαν στα “Δημόσια” Πανεπιστήμια για να την πετάξουν στο 67,5% της ανεργίας ή στο τσουβάλι των 250000 που μετανάστευσαν. Μια γενιά χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό, χωρίς ελπίδες και με γκρέμισμένα όνειρα.
Αλλά και μια γενιά που ενηλικιώθηκε βίαια στο δρόμο του συλλογικού αγώνα. Ο Δεκέμβρης άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές όπως κατάληψη δημόσιων κτιρίων(δημαρχεία, εργατικά κέντρα, ΕΡΤ), συνελεύσεις γειτονιών, συντονισμους αγωνιζόμενων κομματιών που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης.Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλλε στους τεράστιους αγώνες λαού και νεολαίας των προηγούμενων χρόνων ενάντια στα μνημονία και στις κυβερνήσεις της ΕΕ που τα επιβάλλουν.
Ο Δεκέμβρης μπορεί να μην έδωσε την απάντηση, έθεσε όμως τα ερωτήματα σαν μια εικόνα από το μέλλον που ακόμα αναζητούν απάντηση. Η κρίση που τότε άρχισε να φανερώνει τα σημάδια της, σήμερα έχει βυθίσει έναν ολόκληρο λάο στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το “μαύρο μέλλον” για το οποίο μιλούσαν οι προκυρήξεις, είναι εδώ. Στα σχολεία οι μαθητές λιποθυμούν απ' την πείνα, οι δάσκαλοι απολύονται, τα πανεπιστήμια οδεύουν προς ιδιωτικοποίσηση, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται στις πολυεθνικές. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ αντικατέστησε η συγκυβέρνηση των χιλιάδων αυτοκτονιών και η σημερινή των φασιστικών δολοφονιών και των ακόμη πιο δολοφονικών μέτρων.
Αυτό το ανολοκλήρωτο βήμα, η απάντηση στο πως θα ανατρέψουμε την πολιτική που διαγράφει το μέλλον της νεολαίας και εξαθλιώνει έναν ολόκληρο λαό, στο πως θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα.
Λίγες μέρες μετά το θάνατο ενός κοριτσιού που προσπαθούσε να ζεσταθεί από ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, καθώς η “ανάπτυξη” του Σαμαρά τους είχε κόψει το ρεύμα, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο του αγώνα. Γιατί σήμερα έχουμε κάθε μέρα και μια πολιτική δολοφονία. Είτε είναι ο Φύσσας από χέρι φασίστα, είτε τα παιδιά στη Λάρισα και η μικρή στην Ξηροκρήνη, είτε ο θάνατος για ένα εισιτήριο, είτε οι χιλιάδες αυτοκτονίες και ο καθημερινός θάνατος της ανεργίας και των διαλυμένων ονείρων που επιβάλλει η συγκυβέρνηση της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Γιατί η φτώχεια είναι ο μεγαλύτερος θάνατος.
Γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ.
Γιατί τα δικαιώματά μας δημιουργούν εξεγέρσεις και οι ανάγκες μας γράφουν ιστορία!

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ
_ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ σ.φ. ΠΤΔΕ ΠΕΜΠΤΗ 5/12 στις 12:00 στον Πύργο
Μαθητική ΠΟΡΕΙΑ 6/12 στις 11:00 ΚΑΜΑΡΑ_ΠΟΡΕΙΑ Φοιτητικών Συλλόγων στις 16:00 ΚΑΜΑΡΑ


"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε".
Subcomandante Marcos_EZLN

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

κείμενο Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων_ΚΑΡΤΕΣ ΣΙΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ: ΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΛΕΣΧΗ


Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την Πανεπιστημιακή Λέσχη του ΑΠΘ συνεχίζει να γεννάει προβληματικές, παρά το άνοιγμα της στα τέλη του Οκτώβρη, μετά από το μεγάλο διάστημα που παρέμενε κλειστή. Ωστόσο, οι τεράστιες ουρές του 40λεπτου (τουλάχιστον), ο πανικός (ακόμα και ο εκβιασμός από πλευράς των υπευθύνων) που δημιουργείται για τις κάρτες σίτισης, η απαγόρευση για λήψη δεύτερης μερίδας και οι ολοένα και τακτικότεροι έλεγχοι πάσο/καρτών σίτισης μας στην είσοδο, προκαλούν πολλά ερωτήματα σχετικά με το πού πηγαίνει αυτή η κατάσταση. Μπορούμε να συνδέσουμε άμεσα την υπαγωγή της λέσχης σε καθεστώς ιδιώτη με αυτές τις εξελίξεις.

Η ιδιωτικοποίηση της λέσχης έχει οδηγήσει στα τρία παρακάτω αποτελέσματα που σε ένα επόμενο διάστημα θα βρίσκονται μπροστά μας.
Ως προς τους φοιτητές: Η λέσχη θα σταματήσει να έχει τον δημόσιο, δωρεάν και ανοιχτό χαρακτήρα που είχε στο παρελθόν, ο οποίος κατακτήθηκε από τους αγώνες των φοιτητών και διασφάλιζε δωρεάν σίτιση σε όλους τους φοιτητές, αλλά ακόμα και σε επισφαλώς εργαζόμενους, ανέργους και μετανάστες. Ο αποκλεισμός, ωστόσο, δρομολογείται με την επιβολή αυστηρών κριτηρίων για την έκδοση κάρτας σίτισης, όπως είναι το έτος φοίτησης (μικρότερο του ν+2) και το οικογενειακό εισόδημα. Το κράτος απεμπλέκεται σταδιακά από τη χρηματοδότηση της φοιτητικής μέριμνας, με αποτέλεσμα τη μετακύλιση του κόστους σπουδών στους φοιτητές και την επιβολή αντιτίμου να είναι προ των πυλών. Φυσικά αυτό δεν μπαίνει με όρους κινδυνολογίας, αφού οι «εμπειρίες» από ιδιωτικοποιήσεις άλλων φοιτητικών Λεσχών αποδεικνύουν ότι η επιβολή αντιτίμου αποτελεί μονόδρομο.

Ως προς τους εργαζόμενους στη λέσχη: θα υπάρξει άμεση χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών , πιθανή έως σίγουρη μείωση των μισθών τους, επισφαλείς σχέσεις εργασίας (κάτι που ίσχυε και μέχρι πρότινος) κίνδυνος απόλυσης ανά πάσα στιγμή. Αυτό το γεγονός αντικατοπτρίζει και τη διαμόρφωση του νέου μοντέλου εργαζομένου, που ουσιαστικά διαγράφει και τη δική μας εργασιακή προοπτική.

Η υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου, όπως δρομολογείται από τις πολιτικές κυβερνήσεων (σύμφωνα με τις επιταγές ΕΕ-ΔΝΤ), αποτελεί ταυτόχρονα μοχλό πίεσης και επιταχύνει την εφαρμογή της συνολικής αναδιάρθρωσης σε εκπαίδευση και εργασία και στρέφει τα ιδρύματα σε αναζήτηση ιδιωτικών πόρων ή σε εξεύρεση εσωτερικών πηγών χρηματοδότησης (δίδακτρα, εξέταστρα, ενοίκιο στις εστίες κτλ). Επιπλέον, τα δικαιώματα φοιτητών και εργαζομένων είναι κατακτήσεις που τώρα στο πεδίο της κρίσης η κυβέρνηση αμφισβητεί και τσακίζει. Όλα αυτά γίνονται στο συνολικότερο πλαίσιο αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων εντός του πανεπιστημίου καθώς και της εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στον τρόπο λειτουργίας του. Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση μας, ως φοιτητές, με την καταστρατήγηση του δικαιώματος στη δωρεάν στέγαση, το κόψιμο των δωρεάν συγγραμμάτων, την κατοχύρωση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και τελικά την απαξίωση του Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΛΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ – ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΔΩΡΕΑΝ ΣΠΟΥΔΕΣ

Το άμεσο επόμενο διάστημα θα κληθούμε να δώσουμε μια μάχη για τα δικαιώματα μας, διασφαλίζοντας τα κεκτημένα μας και διεκδικώντας : ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΕΣΧΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΘ-ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ.

Δε θα κάνουμε βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις μας. Το δικαίωμα για σίτιση και στέγαση είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο.


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ φοιτητικών συλλόγων:

ΧΗΜΙΚΟΥ, ΗΛ.ΜΗΧ., ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ, ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ, ΦΥΣΙΚΟΥ.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Για το πολυτεχνείο



ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

...ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ






Δεν είναι εύκολο να προκαλείς την ιστορία ιδίως όταν όλοι σου μαθαίνουν πως οι ήρωες είναι απόμακρα όντα, διαφορετικά από τους κοινούς ανθρώπους. Ωστόσο εσύ καταλαβαίνεις ότι στους ώμους αυτών των ανθρώπων περπατά. Στους πόνους και τις προσδοκίες τους ανασταίνεται η πρώτη της νιότη. Τον Νοέμβρη του 73, ψήλωσε το μπόι ενός λαού,

OΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ, ΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων,

εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι,

γεννήθηκαν οι σημαίες μας

Τ. Λειβαδίτης


ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι 14 Νοεμβρίου, όταν φοιτητές καταλαμβάνουν το πολυτεχνείο, με αίτημα την ελεύθερη παιδεία για όλους. Χωρίς να το καταλάβουν μέσα σε 2 μέρες το πολυτεχνείο έχει γεμίσει κόσμο, φοιτητές, εργάτες, πολίτες που έψαχναν το δίκιο τους. Το αίτημα; Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το πολυτεχνείο μετατρέπεται σε ένα κέντρο αγώνα, όπου όλη η Αθήνα, όλη η Ελλάδα έχει συσπειρωθεί για να αντισταθεί και να παλέψει, ενάντια στη φασιστική Χούντα, ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στο καθεστώς που τους κατέστρεφε τη ζωή.

Μετα από 7 χρόνια φόβου και σιωπής, υπό τον ήχο των βασανιστηρίων σε όποιον αντιδρούσε και των πλοίων που έστελναν τους αντιφρονούντες στα ξερονήσια, αυτή ήταν η ευκαιρία του λαού να μιλήσει, να πει το μεγάλο του ΟΧΙ, στην καταπίεση και την ανελευθερία, στο καθεστώς φόβου και λογοκρισίας, στην εκμετάλλευση και στην απώλεια της αξιοπρέπειας. Το καθεστώς, δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό το κύμα οργής και αντίστασης που είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Αθήνας εκκινώντας από το Πολυτεχνείο, με τα συνηθισμένα μέσα. Ούτε το ξύλο, ούτε τα δακρυγόνα της αστυνομίας σταμάτησε το λαό που επιτέλους πάλευε για το δίκιο του. Επομένως, η στρατιωτική χούντα είχε να παίξει το τελευταίο της χαρτί, αυτό που ήξερε καλά, δηλαδή τον στρατό, δίνοντας εντολή τα ξημερώματα της 17 Νοεμβρίου να μπουν τα τανκς στο πολυτεχνείο και να διαλύσουν τη συγκέντρωση.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν λίγο ως πολύ γνωστά. Πυροβολισμοί, νεκροί, τραυματίες, συλλήψεις, καταδίωξη σε όλη την πόλη. Κι έτσι έμεινε στην ιστορία το πολυτεχνείο, ως η πιο ισχυρή αντίσταση στην δικτατορία που κατάφερε να ρίξει το καθεστώς του Παπαδόπουλου το οποίο όμως ακολούθησε το ακόμη πιο σκληρό, του Ιωαννίδη, καθώς ο στόχος της χούντας δεν είχε επιτευχθεί. Η δικτατορία έληξε οριστικά τον Ιούλιο του 74, με το τραγικό πραξικόπημα στην Κύπρο, το οποίο τόσον καιρό σχεδίαζε η Χούντα κατευθυνόμενη από τους Αμερικάνους και πλέον δεν είχε λόγο ύπαρξης. Όμως η πάλη του λαού είναι αυτή που έχει μείνει στην ιστορία και αυτή που κάποιοι θέλουν σήμερα να μας κλέψουν. Γιατί το πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι επέτειος ιστορικής μνήμης για όλο το λαό, για όλους τους αγωνιστές, για όλους όσους ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, που υπενθυμίζει ότι οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία.



ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Νοέμβριος 2013

Η χώρα είναι και πάλι “ο ασθενής στο χειρουργικό κρεβάτι”. Προκειμένου να αποκατασταθεί η υγεία του είναι δεμένος. Και αυτή η αποκατάσταση της υγείας δεν είναι άλλη από την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη, της ασθενούς οικονομίας της Ελλάδας. Με χειρούργο την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που σαν σύγχρονη χούντα, έρχονται ως ρυθμιστές της κατάστασης να επιβάλλουν την εξουσία τους, εφαρμόζοντας όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, καταστρατηγώντας ακόμη και το αστικό κοινοβούλιο για τη λήψη αποφάσεων και καταστέλλοντας με τη βία όποια αντίθετη φωνή πάει να ακουστεί.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, η είσοδος των ΜΑΤ στην κατειλημμένη αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, με πρόφαση τη νομιμότητα, η οποία λειτουργούσε από τους ίδιους τους εργαζόμενους που δεν μπήκαν με μίζα ή δεν έπαιρναν παχυλούς μισθούς, που το μόνο που έκαναν ήταν η δουλειά τους: συνέχιζαν να ενημερώνουν το λαό και όχι να μιλούν εκ μέρους μιας κυβέρνησης. Μιας ΕΡΤ η οποία είχε κλείσει σε μια νύχτα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ξεπερνώντας κάθε συνταγματικό πέπλο και αστική νομιμοποίηση. Η ΕΡΤ σαν σύγχρονο πολυτεχνείο έκλεισε ξανά με τον πιο βίαιο τρόπο, καταστέλλοντας την φωνή των εργαζομένων που πήγαινε κόντρα σε αυτή της χουντικής κυβέρνησης.

Μια χώρα που πλέον δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι είναι υπό καθεστώς ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού.

-Τα ΜΜΜ λειτούργησαν μετά από επιστράτευση των εργαζόμενων
-Οι Πανελλήνιες εξετάσεις δόθηκαν μετά από επιστράτευση των καθηγητών
-Ο υπουργός Υγείας επισκέπτεται τα νοσοκομεία με κουστωδία ΜΑΤ και αστυνομικών και απειλεί με απολύσεις.
-Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποφασίστηκε πραξικοπηματικά και ανακοινώθηκε με χουντικό διάγγελμα από τον πλέον διαπλεκόμενο κυβερνητικό εκπρόσωπο Σίμο Κεδίκογλου
-Η ΕΡΤ εκκενώνεται με επέμβαση των ΜΑΤ και ρίψη δακρυγόνων
-Ο υπουργός Παιδείας δηλώνει πως θα επέμβει με εισαγγελέα για να ν ‘ανοίξουν τα πανεπιστήμια.


“ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΜΕΝ”


Αυτοί που ψηφίζοντας μνημόνια έχουν δημιουργήσει σκηνικό "πολέμου" στη χώρα, έχουν υφαρπάξει το 60% του εισοδήματος των ελληνικών οικογενειών, έχουν οδηγήσει στην ανεργία 1.500.000 ανθρώπους, στην εργασιακή δουλεία ,στις συμβάσεις μίας ημέρας, στον ξενιτεμό του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, περνώντας ρυθμίσεις και νομοσχέδια με ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΣ τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού (καθώς στηρίζονται αποκλειστικά στο μπόνους των 50 εδρών πλέον) , παρουσιάζονται ως εγγυητές της ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Μπορεί σήμερα να μην έχουμε μία χούντα συνταγματαρχών αλλά έχουμε μια χούντα που με το κοινοβουλευτικό προσωπείο των 300 καθορίζει την τύχη ενός ολόκληρου λαού.



ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973- ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2013

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ



ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ


40 χρόνια πέρασαν από τότε. Τότε που η νεολαία με το αίμα της έβαλε σε κίνηση τα γρανάζια της ιστορίας, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους της ξενόδουλης Χούντας και την αρχή μιας εποχής διάχυτου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Κι είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου διαχρονική για κάθε νεολαία που έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον κι επιμένει να απαιτεί να γράψει την ιστορία βάσει των αναγκών της, ως σαρξ εκ σαρκός του λαού. Φλόγα στην καρδιά κάθε λαού που έχει την περηφάνια να σηκώσει ψηλά το κεφάλι και να γράψει την ιστορία με τα ίδια του τα χέρια, με γράμματα αδέξια, χρυσά κι ειλικρινή. Οι άνθρωποι γεννιούνται για να κοιτούν ψηλά. Και το σύνθημά τους για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πιο επίκαιρο από ποτέ για την υπό τη δημοσιονομική κατοχή του Κεφαλαίου και το ζυγό ενός κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού χωρίς προηγούμενο Ελλάδα του 2013.

Και να γιατί είμαι το πνεύμα της ανταρσίας, 

γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται 

φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. 

Είμαι κάθε φορά το μέλλον. 

Κ. Βάρναλης 



ΨΩΜΙ… γιατί είναι σήμερα που ένας ολόκληρος λαός καταδικάζεται σε μόνιμη εξαθλίωση με μισθούς, συντάξεις και συνθήκες δουλειάς που του στερούν την αξιοπρέπεια, αδυνατώντας να καλύψει στοιχειώδεις καθημερινές του ανάγκες. Μαζί με αυτά και το δικαίωμα στην ζωή, αφού από τους περισσότερους στερείται το δικαίωμα στην περίθαλψη και την ασφάλιση (25 ευρώ στα νοσοκομεία, κούρεμα στα ταμεία), την ίδια στιγμή που αποφασίζουν για ένα μέλλον υποταγής και φτώχειας για την δική μας γενιά με μισθούς πείνας, την ανεργία να πολλαπλασιάζεται καθημερινά και τη μετανάστευση να παρουσιάζεται σαν λύση φυγής από αυτήν την πραγματικότητα.



ΠΑΙΔΕΙΑ… Διάλυση κάθε ίχνους δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κάθε ίχνους εργασιακής προοπτικής για τη νεολαία που το μόνο που βλέπει στο τούνελ είναι η μετανάστευση. Το Πανεπιστήμιο στο στόχαστρο. Ένα πανεπιστήμιο για λίγους, αφού λίγα είναι αυτά που ο πετσοκομμένος προϋπολογισμός του επιτρέπει να παρέχει στους φοιτητές. Για να σπουδάζουν αυτοί που δε διαγράφονται. Ένα νέο πανεπιστήμιο αυταρχικό εκπαιδευτήριο στις υπηρεσίες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Με τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων σήμερα να είναι το πρώτο βήμα για αυτά που θα ακολουθήσουν... Και με ένα “Νέο Λύκειο” εξεταστικό κάτεργο που στέλνει τα παιδιά στην αμάθεια και την απλήρωτη εργασία απ' τα 16 τους χρόνια, μιας και δεν έχουν πλέον καθηγητές να τους κάνουν μάθημα.



ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:Το αστικό σύστημα εξουσίας, κεφάλαιο και ευρωπαίοι εταίροι, δε χρειάζεται να κρυφτούν τάχα, πίσω από παρανοϊκούς συνταγματάρχες. Η ΕΕ είναι εδώ, να επιθεωρεί τη δολοφονία του λαού. Χρόνια αποκοίμιζαν για το τέλος της ιστορίας, αφού ο καπιταλισμός ήταν δήθεν αήττητος και αειθαλής και κυρίως δίκαιος και δυναμικός Με μια δημοκρατία στα μέτρα των αστών και του συστήματος τους

Το πέπλο της δημοκρατίας τους, θέλει να αποφασίζουν τα διευθυντήρια της ΕΕ και του ΔΝΤ για τις τύχες ολόκληρων λαών, ενώ ο λαός και η νεολαία που μάχονται έξω από τη βουλή αντιμετωπίζονται ως «εσωτερικός εχθρός» και "μειοψηφίες". Είναι σαφές ότι ο αυταρχισμός υποδηλώνει τον τρόμο των κυρίαρχων. Φοβούνται το ρεύμα ανυπακοής που υπάρχει στον ελληνικό λαό. Τρέμουν ότι η νέα γενιά δε θα γίνει πειραματόζωο στον κοινωνικό Καιάδα, αλλά δύναμη ανατροπής

Οι καιροί μας θα είναι ανατρεπτικοί. Έρχεται το Πολυτεχνείο να μας το θυμίσει. Δε θα γίνουμε η γενιά της φτώχειας και της ανεργίας! Δε θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ για τις σπουδές μας! Να φοβούνται οι σύγχρονοι δυνάστες που φυλακίζουν ανάγκες και δικαιώματα. Γιατί καμία χούντα δεν είναι ανίκητη.

Γιατί τα υπόγεια ρεύματα κάποτε ξεσπούν.



Τότε μπορέσαμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να μην μπορέσουμε τώρα…





...Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. 

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, 

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, 

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και αλφαβητάρι του παιδιού μας, 

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχτούν τόσο αντρίκια. 

Φοβούνται τα λόγια που λέμε μεταξύ μας με φωνή χαμηλωμένη, 

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί. 

Μας φοβούνται, αγάπη μου, κι όταν μας σκοτώνουν. Νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ 

Τ. Λειβαδίτης 



ας ξαναγράψουμε στους τοίχους μας μια λέξη μοναχά...







ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ σ. φ. ΠΤΔΕ

ΤΡΙΤΗ 12/11 στις 15:00 στο ΙΣΟΓΕΙΟ του ΠΥΡΓΟΥ







Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.




Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Απόφαση συλλόγου ΠΤΔΕ



Απόφαση συλλόγου ΠΤΔΕ 5/11

Την περασμένη εβδομάδα και ενώ ο αγώνας των διοικητικών ακόμα κρατούσε, ο σύλλογος προχώρησε σε απόφαση συνέλευσης, παρέμεινε όμως σχετικά αδρανής καθώς οι δράσεις που αποφασίστηκαν επικεντρώνονταν κυρίως στην απεργία της 6ης Νοέμβρη. Συγκριτικά κιόλας με την απόφαση της προηγούμενης συνέλευσης και τις δράσεις που προέκυψαν από αυτήν (κατάληψη με ζωντανή σχολή, παραστάσεις διαμαρτυρίας, εκδηλώσεις, πορεία και συντονισμό με άλλους συλλόγους), καλλιεργήθηκε ένα κλίμα εφησυχασμού, μία αίσθηση ομαλότητας, ότι “όλα βαίνουν καλώς”. Ένα κλίμα το οποίο ήρθε να διαλύσει η “είδηση” ότι από φέτος οι διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος από 42 σε κάθε εξάμηνο γίνονται 24 σε κάθε εξάμηνο, με προφανείς τις δυσμενείς επιπτώσεις στην ολοκλήρωση των σπουδών σε όσους συμφοιτητές μας, για οποιοδήποτε λόγο (είτε επειδή εργάζονται, είτε επειδή δεν αντέχουν οικονομικά να μένουν εδώ) προγραμμάτισαν τις σπουδές τους με τέτοιο τρόπο ώστε να πάρουν πολλά επιλεγόμενα μαθήματα στο τελευταίο έτος. Το πρόβλημα λύθηκε για όσους είναι φέτος 4ο έτος, για τους υπόλοιπους όμως; Φυσικά αυτή σε αυτή την κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η ακραία υποβάθμιση της πρακτικής μας άσκησης. Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας ότι μόνο στο 4ο έτος θα κάναμε πρακτική, σχολιάζαμε ότι είναι λίγο και παράλληλα ανυπομονούσαμε να γίνει καθώς μετά από «τόση» θεωρία, θέλαμε να δούμε (έστω και για λίγο) πως εφαρμόζονται όλα αυτά στην πράξη. Φέτος μάθαμε ότι δε θα γίνει. Ή θα γίνει κουτσουρεμένα, καθώς αποσπασμένοι δεν υπάρχουν. Χωρίς άμεση καθοδήγηση και προσωπική αλληλεπίδραση (που θα γινόταν με τον αποσπασμένο δάσκαλο) αλλά με καθοδήγηση-διάλεξη ενός ατόμου προς 200 (που θα γίνει από τον διδάσκοντα της θεωρίας) με μόνη προοπτική για προσωπική επαφή μόνο αν υπάρχει σοβαρή απορία ή πρόβλημα. Πλήρης εντατικοποίηση για την προετοιμασία των μαθημάτων από μας, ολοκληρωτική ευθύνη για τη διεξαγωγή τους και καμία ανατροφοδότηση για το έργο μας. Επιπλέον, υποβαθμίζονται οι σπουδές μας, το πτυχίο μας μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, καθώς και το επίπεδο των γνώσεων υποβαθμίζεται και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα περικόπτονται. Το πτυχίο μας πάει να σπάσει στα δύο (3+1 χρόνια), όπως έλεγε και ο νόμος-πλαίσιο...πρακτική θα κάνουν όσοι μπορούν να πληρώσουν. Το επιτρέπουμε (?)

Το δίλλημα από εδώ και πέρα που τίθεται για όλους μας είναι ή αγώνας για την διεκδίκηση αυτών που μας ανήκουν ή συμμόρφωση με την πραγματικότητα και συνέχιση στην ομαλότητα.

Η συγκυρία απαιτεί αγώνα. Απέναντι στη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Μια διάλυση που έχει ξεκινήσει μεθοδευμένα εδώ και πολλά χρόνια με τον νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, ο οποίος καθώς έβρισκε πάντα εμπόδιο στην εφαρμογή του το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα προσπαθεί να περαστεί σπασμένος σε επιμέρους κομμάτια για να μην προκαλέσει νέες αντιδράσεις. Μετά τις συγχωνεύσεις ιδρυμάτων , τα κλεισίματα και τις μεταφορές τμημάτων, λόγω του σχεδίου «Αθηνά», φτάσαμε στο σημείο να τίθενται σε διαθεσιμότητα (στην ουσία να απολύονται) το 25% των διοικητικών υπαλλήλων των ελληνικών πανεπιστημίων (περίπου 1700) εργαζόμενοι). Αναλυτικότερα: το ΑΠΘ διαθέτει 873 υπαλλήλους, έχοντας αναλογία υπαλληλικού προσωπικού- φοιτητών 1:100, τη στιγμή που ακόμα και στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια η αναλογία είναι κοντά στο 1:35. Ωστόσο η κυβέρνηση με απόφαση της απολύει κι άλλους 169 υπαλλήλους από το ΑΠΘ. ΟΙ απολύσεις των διοικητικών αποτελούν ένα καταστρεπτικό μέτρο, όχι μόνο για τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων που πετιούνται στην ανεργία, αλλά και για τις ίδιες τις σχολές που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν και για τους ίδιους τους φοιτητές, που δεν θα μπορούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Το μέτρο της διαθεσιμότητας σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση της λέσχης, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η σταδιακή κατάργηση του δικαιώματος για διαμονή στις φοιτητικές εστίες και η γενικότερη υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου κατά 60% τα τελευταία 3 χρόνια, ανοίγει το δρόμο για μια σειρά αλλαγών στα ιδρύματα με κατεύθυνση την σταδιακή μετατροπή της λειτουργίας τους σε επιχειρηματική. Με τα δεδομένα αυτά το ίδρυμα δεν θα μπορεί να πραγματοποιήσει τις βασικές του λειτουργίες (εργαστήρια, μαθήματα, γραμματείες κλπ) και έτσι θα ανοίξει η πόρτα στην επέλαση των εργολαβιών/ιδιωτών στα πανεπιστήμια και την εκμετάλλευσή τους ως έναν τεράστιο χώρο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Ουσιαστικά έτσι μετακυλίεται ένα μεγάλο κομμάτι του κόστους φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών, περιορίζοντας την δυνατότητα για σπουδές για όλους και εντείνονας κι άλλο τους ταξικούς φραγμούς.

Αυτή η επίθεση όμως στην ανώτατη εκπαίδευση δεν πρόκειται για ένα μέτρο ξεκομμένο από την κατάσταση στην υπόλοιπη κοινωνία. Καθώς οι σχέσεις που ενυπάρχουν μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντανακλούν τις κοινωνικές σχέσεις, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την σταδιακή κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. Η λίστα με τα παραδείγματα είναι ατελείωτη. Από το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση 2000 εργαζομένων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και υπηρεσιών, την κατάργηση της δωρεάν υγείας καθώς πλέον αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε 25 ευρώ για την απλή επίσκεψη σε ένα «δημόσιο» νοσοκομείο, τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και ειδικότερα με την επίθεση στη δημόσια και δωρεάν παιδεία τόσο στην τριτοβάθμια στην οποία αναφερθήκαμε όσο και στην δευτεροβάθμια με απόλυση 2500 καθηγητές της δευτεροβάθμιας, ενώ σύντομα ετοιμάζεται και νέο κύμα απολύσεων. Στα σχολεία, το Νέο Λύκειο με τις συνεχείς εξετάσεις και η διάλυση των ΕΠΑΛ, πετάει χιλιάδες μαθητές εκτός βασικής εκπαίδευσης οδηγώντας τους είτε στην ιδιωτική κατάρτιση, είτε στην αγορά εργασίας όπου έχουν να αντιμετωπίσουν την ανεργία, που για τους νέους έχει φτάσει στο 67%. Επομένως μετά από 3 χρόνια καταιγιστικών βάρβαρων μέτρων, που έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας σε οικονομική εξαθλίωση, στα όρια της επιβίωσης, οι φήμες περί ανάπτυξης και το success story του Σαμαρά φαίνεται να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Φτάνουμε στο σήμερα όπου η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο σκληρότερο μνημόνιο, υπό τις επιταγές του ΔΝΤ και της Τρόικας, σε πλήρη σύμπλευση με τις επιταγές της ΕΕ.

Ταυτόχρονα, για να περάσει όλη αυτήν την ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πρωτόγνωρη περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που ξεπερνά τα όρια του αστικού κοινοβουλίου και της νομιμότητας, παίρνοντας αποφάσεις με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με ακραία καταστολή και αστυνομοκρατία κάθε αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας (είδαμε μέχρι και στην πορεία των διοικητικών δυνάμεις των ΜΑΤ να ακολουθούν!), με την ανατροφή του φασισμού ως την τελευταία λύση για την εφαρμογή των ακραίων αντιλαϊκών μέτρων που επιβάλουν τα μνημόνια και την «επιφανειακή» καταστολή τους «για τα μάτια του κόσμου» με συλλήψεις μελών της Χρυσής Αυγής, όταν συνεχίζουν αυτήν την πολιτική η οποία την εκτρέφει και όταν ακόμα συνεχίζει τη δράση της ανενόχλητη στις γειτονιές με την οικονομική ενίσχυση από τους εφοπλιστές και την ανοχή της αστυνομίας.

Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με νέα αφετηρία και αγωνιστικό κόμβο τη γενική ΑΠΕΡΓΙΑ στις 6 του Νοέμβρη το φοιτητικό και ευρύτερα το νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να βρεθεί στο δρόμο στο πλευρό των εργαζομένων ως μαχητικό κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με τα δικά του όργανα πολιτικής και αγώνα. Το επόμενο διάστημα πρέπει μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τον συντονισμό τους, τις καταλήψεις και τις συντονιστικές επιτροπές, τη συμπόρευση με το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα(μακριά από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σεχταριστικές λογικές τύπου ΠΑΜΕ), να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και πετά τη νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση.

Ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος πρέπει να παλέψουμε μαχητικά για την ανατροπή των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών νόμων που τα συνοδεύουν, καθώς και αυτών που τα επιβάλλουν.

Απαιτούμε:

· Νίκη στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων

· Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους,

· Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς

· Όχι στην ιδιωτικοποίηση τη λέσχης - Όχι στο καθεστώς των εργολαβιών

· Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις βαθμίδες.

· Κανένα κλείσιμο – συγχώνευση σχολής. Καμία σκέψη για δίδακτρα, διαγραφές.

· Καμία εξωτερική αξιολόγηση στη σχολή μας -Όχι στους νέους Εσωτερικούς Κανονισμούς

· Καμία περιστολή του ασύλου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων

· Ανατροπή κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και οποιουδήποτε εκφραστή αυτής της πολιτικής

· Διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία την Ασφάλιση, ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τους τραπεζίτες.

· Έξω από ΕΕ-ΕΥΡΩ-ΔΝΤ_διάλυση κάθε καπιταλιστικού μηχανισμού

· Ανατροπή των κατευθύνσεων της Μπολόνια-Πράγας-Βερολίνου. Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τη διαδικασία της Μπολόνια, τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την εκπαίδευση και τα σχέδια για Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ).

· Κάτω το νέο σχολείο της αγοράς, όχι στις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων κ.α.

· Κανένα κλείσιμο – συγχώνευση σχολής. Καμία σκέψη για δίδακτρα, διαγραφές.

· Ενιαίο 12χρονο σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση σε Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν. Κατάργηση κάθε είδους διαχωρισμό και κατηγοριοποίηση της νεολαίας σε ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ-ΣΕΚ-ΙΕΚ-ΤΕΙ. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Ενιαία προγράμματα σπουδών που θα εξασφαλίζουν μορφωτικά δικαιώματα.

· Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Μέτωπο ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για τη διεύρυνση τους.

· Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης.

· Να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής από το λαϊκό κίνημα

· Άμεση πρόσληψη αποσπασμένων για την κάλυψη των πρακτικών ασκήσεων. Διορισμός μόνιμων εκπαιδευτικών για σπουδές με αξία

· Κάτω η ρύθμιση που επιβάλλει 24 διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος

· 

Προχωράμε σε:

· Κατάληψη της σχολής Τετάρτη 6/11 και συμμετοχή του συλλόγου στη γενική Απεργία σε συντονισμό με φοιτητικούς συλλόγους και συλλόγους καθηγητών και δασκάλων στις 10:30 στην Αγ. Σοφίας

· Σύσταση συντονιστικής επιτροπής, υπόλογη στη Γ.Σ. και ανοιχτή σε όλους τους φοιτητές, που θα συντονίζει τις δράσεις του συλλόγου αμέσως μετά τη συνέλευση

· Παράσταση διαμαρτυρίας στη συνέλευση των καθηγητών και πίεση για λήψη αγωνιστικής απόφασης για το ζήτημα των πρακτικών και των διδακτικών μονάδων, καθώς και στο γραφείο της προέδρου

· Νέα Γεν Συνέλευση του Συλλόγου την Τρίτη 12/11 στις 15:00 και εξ αναβολής Πέμπτη 14/11 στις.........

• Συμμετοχή στην πορεία με τους κατοίκους των Σκουριών το Σάββατο 9/11 στις 11 στην πλατεία ΧΑΝΘ

• Κατάθεση του κειμένου των υπογραφών για τις πρακτικές ασκήσεις στον πρύτανη και την Κοσμητεία του Παιδαγωγικού, την Πέμπτη στις 12.00

• Κατάθεση την ίδια μέρα των αιτημάτων για το ζήτημα των διδακτικών μονάδων στην πρόεδρο του τμήματος και στην επόμενη Γ.Σ. όταν οριστεί



Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Γενική συνέλευση συλλόγου

Μετά από 3 εβδομάδες επιτυχημένων, μαζικών για τα δεδομένα του συλλόγου, συνελεύσεων στις οποίες ελήφθησαν αγωνιστικές αποφάσεις, την προηγούμενη ο σύλλογος παρέμεινε ανενεργός καθώς η προγραμματισμένη γενική συνέλευση δεν είχε απαρτία. Με τόσα ζητήματα να τρέχουν τόσο στην επικαιρότητα της σχολής με το ζήτημα των αποσπασμένων που δεν έχει λυθεί ακόμα ενώ η πρακτική έχει ξεκινήσει, με τις διδακτικές μονάδες που ορίστηκαν χαριστικά 42 μόνο για το 4ο έτος, με τη λέσχη να ανοίγει στα χέρια ιδιώτη που ζητάει οικονομικά κριτήρια για τη σίτιση. Με την πολιτική επικαιρότητα όπου το επόμενο μνημόνιο περιμένει να κάνει την εμφάνιση του και να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τις ζωές μας, με μια κυβέρνηση που μονοπωλεί στα δελτία ειδήσεων προάγοντας το τάχα αντιφασιστικό της πρόσωπο και ταυτόχρονα να εντείνει την γνωστή "θεωρία των άκρων" ειδικά μετά τη δολοφονία μελών της ΧΑ και τους νεο-ναζι να τριγυρνούν ανενόχλητοι στις γειτονιές και να κάνουν επιθέσεις σε μετανάστες.
Με αγώνες που τρέχουν όπως των διοικητικών που παλεύουν για το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία και τα εργασιακά μας δικαιώματα, με την ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 6/11 στην οποία θα δοθεί το έναυσμα για νέους αγώνες.

Για όλα αυτά και για όλα συμβαίνουν στον κόσμο οι φοιτητές πρέπει να παίρνουμε θέση και να την εκφράζουμε μέσα από το συλλογικό μας όργανο τη γενική συνέλευση. Ταυτόχρονα να παίρνουμε αγωνιστικές αποφάσεις μέσα από αυτές και να διεκδικούμε συλλογικά το δικαίωμα μας σε μόρφωση-εργασία-δημοκρατία!

Ενάντια στις λογικές του ατομικού δρόμου προτάσσουμε τη συλλογικότητα και τη συλλογική διεκδίκηση όσων μας ανήκουν σε συμπόρευση και συντονισμό με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας.

Όλοι-ες στη γενική συνέλευση του συλλόγου την τρίτη 5/11 στις 12:00 στο ισόγειο.

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΛΑΝΕ Τ' ΟΝΕΙΡΟ...ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙΣ...(?)


Ας το πιάσουμε από παλιά.
Απλά τα πράγματα: Μπήκαμε στη σχολή με σκοπό και όνειρο να γίνουμε δάσκαλοι, καθώς ήταν και πολύ σίγουρη η αποκατάσταση και στην πορεία μάθαμε ότι δε θα γίνει. Λίγο τα μνημόνια, λίγο οι 150.000 απολύσεις στο δημόσιο, λίγο οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, που θέση για μας? Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας ότι μόνο στο 4ο έτος θα κάναμε πρακτική, σχολιάζαμε ότι είναι λίγο και παράλληλα ανυπομονούσαμε να γίνει καθώς μετά από «τόση» θεωρία, θέλαμε να δούμε (έστω και για λίγο) πως εφαρμόζονται όλα αυτά στην πράξη. Φέτος μάθαμε ότι δε θα γίνει. Ή θα γίνει κουτσουρεμένα, καθώς αποσπασμένοι δεν υπάρχουν. Χωρίς άμεση καθοδήγηση και προσωπική αλληλεπίδραση (που θα γινόταν με τον αποσπασμένο δάσκαλο) αλλά με καθοδήγηση-διάλεξη ενός ατόμου προς 200 (που θα γίνει από τον διδάσκοντα της θεωρίας) με μόνη προοπτική για προσωπική επαφή μόνο αν υπάρχει σοβαρή απορία ή πρόβλημα. Πλήρης εντατικοποίηση για την προετοιμασία των μαθημάτων από μας, ολοκληρωτική ευθύνη για τη διεξαγωγή τους και καμία ανατροφοδότηση για το έργο μας. Το πτυχίο μας πάει να σπάσει στα δύο (3+1 χρόνια), όπως έλεγε και ο νόμος-πλαίσιο...πρακτική θα κάνουν όσοι μπορούν να πληρώσουν.Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας ότι θα έχουμε συγκεκριμένα περιθώρια για την απόκτηση πτυχίου και οργανώσαμε έτσι τις σπουδές μας. Φτάνουμε 4ο έτος και μαθαίνουμε ότι ήμασταν όλοι (και οι 400 4οετείς) τόσο ανεύθυνοι που δεν ενημερωθήκαμε ότι σε κάθε εξάμηνο δικαιούμαστε μόνο 24 μονάδες και μάλιστα ακόμα και στο 4ο που νομίζαμε ότι θα είχαμε 42. Επομένως όσοι δεν κάναμε εντατικά τις σπουδές μας γνωρίζοντας ότι στο 4ο έτος θα μπορούσαμε να αναπληρώσουμε όποιο κενό προέκυπτε, τώρα δεν μπορούμε να πάρουμε πτυχίο. Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας (και βλέποντας) ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δωρεάν φαγητό στη φοιτητική λέσχη, όσοι είχαμε οικονομικές δυσκολίες και είμαστε από άλλη πόλη δικαιούμαστε δωρεάν δωμάτιο στην εστία, δωρεάν απεριόριστα συγγράμματα και άλλες διευκολύνσεις και εκπτώσεις με το πάσο μας. Φτάνουμε 4ο έτος και βλέπουμε Οκτώβριο μήνα τη λέσχη κλειστή, με την προοπτική να ανοίξει από έναν ιδιώτη, να λειτουργεί με κριτήρια, να μην είναι δωρεάν για όλους, να στέλνονται χαρτιά έξωσης στους φοιτητές των εστιών που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια και να μη δέχονται καινούριους, να υπάρχει περιορισμός στα συγγράμματα αυστηρά 1 ανά μάθημα και προοπτική να τα αγοράζουμε και το πάσο να θεωρείται πολύτιμο καθώς δίνεται σε όλο και λιγότερους φοιτητές, που πληρούν αυστηρά κριτήρια. Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στο πανεπιστήμιο και το μόνο που βλέπουμε κάθε χρόνο είναι η σταδιακή κατάρρευση του. «Κάθε πέρσι και καλύτερα» λέμε. Διάλυση του πτυχίου και μετατροπή του σε φάκελο προσόντων χωρίς να παρέχει πλήρη εργασιακά δικαιώματα, διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, διάλυση των συλλογικών οργάνων και αντικατάσταση τους από αντιδραστικά συγκεντρωτικά όργανα όπως τα «συμβούλια ιδρύματος», συνεχή απομάκρυνση των φοιτητών, του πιο δυναμικού κομματιού του πανεπιστημίου, από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των ζητημάτων του πανεπιστημίου. Απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, των εργολαβικών υπαλλήλων, των μελών ΔΕΠ, πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων όσων έχουν απομείνει, διαγράφοντας έτσι το μέλλον των εργασιακών μας σχέσεων. Το επιτρέπουμε(?)
Απέναντι σε αυτή την επίθεση στα δικαιώματα και στα όνειρα μας δεν μένουμε αμέτοχοι και δεν επιτρέπουμε τίποτα να γίνει για εμάς, χωρίς εμάς. Δε συνηθίζουμε στην κατάσταση της μιζέριας και της απαθούς αποδοχής. Απαντάμε δυναμικά, ενδυναμώνοντας και επανανοηματοδοτώντας το συλλογικό μας όργανο: τη γενική συνέλευση, συμμετέχουμε μαζικά και ενεργοποιούμε το σύλλογο μας και προχωράμε σε αγωνιστικές δράσεις για τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Η γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, είναι ίσως μια από τις ελαχιστες ευκαιρίες που μας δίνονται στη ζωή μας να μπορούμε να εκφράζουμε ελέυθερα τη γνώμη μας και να παίρνουμε αμεσοδημοκρατικά αποφάσεις, χωρίς ηγεσίες, αρχηγούς ή οι σωτήρες. Θα την ενισχύσουμε(?)
Όλοι και όλες στη γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών ΠΤΔΕ, Τετάρτη στις 14.00 στο ισόγειο.                                        

                                                                                                      Εμείς,
ο καθένας απο μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος
Βλ. Μαγιακόφσκι


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Για το ζήτημα των διδακτικών μονάδων

Ενημερωθήκαμε χθες ότι για τους εισαχθείς την ακαδημαϊκή χρονιά 2010-2011 οι διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος(Ζ και Η εξάμηνο) μετατρέπονται από 42 και 42 σε 24 και 24 σε κάθε εξάμηνο, σύμφωνα με μια ρύθμιση που είχε περάσει το 2010 παρόλο που τόσο στον οδηγό σπουδών '10-'11 όσο και στον '13-'14 λέει χαρακτηριστικά ότι στο 'Ζ και 'Η εξάμηνο δικαιούμαστε 42 διδακτικές μονάδες. Αυτό πολύ άμεσα σημαίνει ότι θα υπάρξει άμεσα αδυναμία κτήσης πτυχίου για πολλούς από τους συμφοιτητές μας του 4ου έτους
Αντί όμως να ακολουθήσουμε τον ατομικό δρόμο του διακανονισμού με τη γραμματεία(των 2 ατόμων λόγω των 169 απολύσεων στο ΑΠΘ) πρέπει να διεκδικήσουμε συλλογικά τα δικαιώματά μας. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα διαπραγματευτούμε αυτό το δικαίωμα μας με κάποιον που δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι ενάντιος σε αυτό , επικαλούμενος δικαιολογίες της βαθμοθηρίας και του καριερισμου. Θέλουμε μια σχολή με όλους και όλες να έχουν την ίδια ευκαιρία στην απόκτηση πτυχίου στα 4 χρόνια και όχι με κάποιον διακανονισμό.  Την τρίτη 29/10 ορίστηκε παρέμβαση στο γραφείο της Τρέσσου, που είναι η πρόεδρος του τμήματος προκειμένου να την πιέσουμε να ορίσει συνεδρίαση της επιτροπής προγράμματος σπουδών στην οποία θα απαιτήσουμε να έχουμε λόγο. επίσης, την Τετάρτη 30/10 στις 14:00 στο ισόγειο είναι η νέα γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών ΠΤΔΕ στην οποία καλούμαστε να πάρουμε μια αγωνιστική απόφαση ενάντια στην εντατικοποίηση και την υποβάθμιση των σπουδών μας.
Το ζήτημα των διδακτικών μονάδων έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από προβλήματα της σχολής. τη στιγμή που δεν έχουμε αίθουσες και το πρώτο έτος τρέχει στην Αρχαιολογικού μουσείου, που κάνουμε πρακτικές χωρίς αποσπασμένους, γεγονός που υποβαθμίζει ακραία τις σπουδές μας, που η λέσχη είναι ακόμη κλειστή και 169 διοικητικοί υπάλληλοι απολύονται δίπλα μας, που το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο καταρρέει στο βωμό της "ανάπτυξης" του Σαμαρά και των επιταγών της ΕΕ και των μνημονίων.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του σ.φ. ΠΤΔΕ
ΤΕΤΑΡΤΗ 30/10 στις 14:00 στο ισόγειο


αν είμαστε όλοι στη συνέλευση και στις δράσεις που θα αποφασίσει κανένας νόμος δε θα περάσει στις πλάτες μας

Στα συλλογικά προβλήματα δε χωράν ατομικές λύσεις

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Εκδήλωση_Συζήτηση: Φασισμός και Εθνική αντίσταση


Ο φασισμός ως επιλογή της αστικής τάξης και μια ιστορική απάντηση του λαικού κινήματος, στην Ελλάδα της κατοχής το '41-'44 εκφρασμένη από το ΕΑΜ. Μια αντιφασιστική εκδήλωση με αφορμή την εδραιωμένη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του γνωστού "Όχι" του δικτάτορα Μεταξά και την τελείως άγνωστη επέτειο της απελευθέρωσης της χώρας από τη ναζιστική κατοχή στις 12/10/1944 από το λαικό κίνημα. Σε μια περίοδο όπου 
το ζήτημα του αντιφασιστικού αγώνα και της ιστορικής μνήμης τίθεται πιο επίκαιρο από ποτέ.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ


Μερικές σκέψεις ενός “φοβισμένου” υπαλλήλου ΑΕΙ…

Αναδημοσίευση από σύλλογο διοικητικών υπαλλήλων παν/μιου Κρήτης  http://sylreth.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html

Σκέφτομαι ότι δεν ήξερα μέχρι τώρα τι θα πει αγώνας. Βλέπετε, έτυχε να είμαι σε μια γενιά που επί της ουσίας δεν είχε χρειαστεί να παλέψω αληθινά για κάτι. Μερικές καταλήψεις στο σχολείο και αυτό μου έφτανε-μέχρι εκεί. Άλλωστε φοβόμουν γιατί, όπως μου έλεγε η 
μάνα μου, «που να τρέχεις τώρα, κάτσε σπίτι μη σε βρει και καμιά αδέσποτη». Κι εγώ βασικά καθόμουν… και φοβόμουν τους αγώνες για να μη με βρει καμιά αδέσποτη. Όσο για τα φοιτητικά χρόνια, δεν το συζητώ… μόνο να βγαίνω έξω με παρέες και να διασκεδάζω… 
πού χρόνος για αγώνες και σκοτούρες… 
Μετά, ξεκίνησε η δουλειά και πάλι δεν έτυχε ή δε χρειάστηκε –πείτε το όπως θέλετε- να αγωνιστώ για κάτι. Διεκδικήσεις καθημερινές που τις έκαναν άλλοι για μένα, δε χρειαζόμουν άλλωστε, κάποιος άλλος έτρεχε κι εγώ μάθαινα το αποτέλεσμα. Ήταν καλό; Χαιρόμουν. Ήταν κακό; «ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά». Κι έτσι συνέχιζα να υπάρχω. 
Είχα τη δουλειά μου, μια χαρά ήμουν… Δε χρειαζόταν να φοβάμαι για κάτι… Δουλειά και ρουτίνα και «έχει ο Θεός»… Εξάλλου, το ρητό της μάνας μου πάντα αντηχούσε μες στ’ αυτιά μου… Πού να τρέχω τώρα… Άσε να μη με βρει και η αδέσποτη… 
Και μετά, ξεκίνησε η απεργία μας…. 
Όταν ξεκινήσαμε φοβήθηκα πολύ. Έλεγα ότι δε θα αντέξω-δε θα αντέξουμε, το πολύ δέκα μέρες και μετά θα λυγίσουμε, θα μας τσακίσουν. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς να πάμε κόντρα σε μια πολιτική, τόσοι το προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους. Αφήστε που φοβόμουν μη με βρει η ρημάδα η αδέσποτη… 
Κι ύστερα είδα ότι μέρα με τη μέρα, άρχισε να υποχωρεί… Ίσως και γιατί κατέβαινα σχεδόν κάθε μέρα στις δράσεις. Πότε περιφρούρηση, πότε πορεία, πότε συνέλευση. Σιγά-σιγά έπαιρνα δύναμη. Από τους συναδέλφους που έβρισκα κάθε μέρα και μιλούσαμε. Κι ας μην ήταν οι συζητήσεις μας πάντα ευχάριστες, κι ας μη μας γέμιζαν με αισιοδοξία. Ήμασταν εκεί όμως και μιλούσαμε. Αναλύαμε και ανταλλάσαμε απόψεις, ο καθένας έβλεπε την οπτική 
του άλλου και διαμορφώναμε την άποψή μας. Μέρα – μέρα το πηγαίναμε. Γιατί ο αγώνας μας είναι δίκαιος κι αυτό το παραδέχονται όλοι. Κόντρα το υπουργείο; Κόντρα κι εμείς. Όχι όμως από πείσμα. Με επιχειρήματα. Με μεθοδευμένες κινήσεις. Κι ας μη συμφωνούσαμε πάντα όλοι με όλα. Αλλά ήμασταν εκεί. Και στηρίζαμε. Και οι μέρες περνούσαν… κι εμείς 
ήμασταν εκεί… 
Κι ο φόβος έφευγε σιγά-σιγά… Ύστερα, έβλεπα και πολλούς από τους Καθηγητές μας. Να είναι εκεί. Πραγματικά. Δεν το πίστευα στην αρχή. Να έρχονται για να μας δώσουν κουράγιο. Ίσως όχι όλοι, όχι πάντα. Αλλά τελικά είχαμε εκεί μαζί μας πιο πολλούς απ’ όσους 
νομίζαμε ή περιμέναμε. Και βλέπαμε και τις ενέργειες που έκαναν να μας στηρίξουν, κείμενα, αποφάσεις, συνελεύσεις, απεργίες κι αυτοί μαζί μας… υπήρχαν πολλοί μαζί μας τελικά. Και πολλοί από τους φοιτητές μας, κι αυτοί εκεί, ατέλειωτες ώρες μαζί μας στις 
περιφρουρήσεις, με αποφάσεις από συνελεύσεις, με τη φωνή τους και τη δύναμή τους μας έδιναν κουράγιο. Και υπήρχαν και πολλοί περισσότεροι που δεν τους είδαμε ποτέ, που όμως διαβάζαμε απόψεις τους ενθαρρυντικές στο διαδίκτυο. Και ο κόσμος ο καθημερινός, που βρίσκαμε στο δρόμο, όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα, ελάχιστες οι αντιρρήσεις 
που με τη συζήτηση κάμπτονταν, όταν λέγαμε την αλήθεια της κατάστασης. Ίσως δε χρειαζόταν πια να φοβάμαι τόσο πολύ… 
Και μετά ήρθε η είδηση για την υποβολή της πλατφόρμας. Και άρχισαν να διαρρέουν νούμερα για το πόσοι έχουν ήδη υποβάλλει. Κι εκεί ξαναφοβήθηκα. Άλλος φόβος όμως τώρα αυτός. Τώρα η αδέσποτη πέτρα ήταν ο συνάδελφος. Φοβήθηκα τον διπλανό. 
Φοβήθηκα εμένα. Τώρα τι κάνω; Τι θα κάνει ο συνάδελφος; Αυτός που μαζί του μιλούσα τόσες μέρες, που ανταλλάσαμε σκέψεις και αγωνίες έγινε αντίπαλος. Και τον φοβήθηκα. Θα με προδώσει; Η ζωή με δίδαξε κατά καιρούς ότι η προδοσία έρχεται από τους πιο κοντινούς… Άρα υπήρχε λόγος να τον φοβάμαι…. 
Κι ύστερα, κι ενώ φοβόμουν, φάνηκε μια λύση. Οι νομικοί μας μίλησαν τόσες φορές, γνωμοδοτήσεις επί γνωμοδοτήσεων, μας τόνισαν τα υπέρ και τα κατά και τελικά με έπεισαν για το τι πρέπει να κάνω. Δε θέλω να πω εγώ στον συνάδελφό μου τι θα κάνει. Ξέρω όμως ότι εγώ πια δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι αυτό που θα κάνω, θα το κάνω μαζί με τους άλλους. 
Ξέρω ότι είμαστε πολλοί μαζί. Ξέρω ότι η ενέργειά μου αυτή, μου δίνει το δικαίωμα σε μελλοντική διεκδίκηση… Ξέρω ότι δε θα φοβάμαι συνέχεια, γιατί δεν θα έχω δώσει τα στοιχεία μου σ’ ένα σύστημα που θα με έχει για πάντα στη λίστα των «διαθέσιμων». 
Ξέρω ότι τώρα όλοι φοβούνται. Κι ας μη το λένε. Εγώ όμως θέλω να πω σε όλους, ανώνυμα, στον καθένα ξεχωριστά ότι εγώ πια δε φοβάμαι. Στην απόφαση που πήρα τουλάχιστον είμαι μαζί με πολλούς. Γιατί μπορεί πάντα να φοβάται ο καθένας μόνος του αλλά ποτέ δε φοβόμαστε, όταν είμαστε παρέα. 
Γιατί δεν πιστεύω τον Σαρτρ, όταν λέει «Κόλαση είναι ο Άλλος». 
Ο Άλλος είμαι εγώ, γιατί είμαι ο Άλλος του συναδέλφου μου. 
Και δε θέλω ποτέ να γίνω η Κόλασή του. 
Δε θέλω να γίνω η αδέσποτη πέτρα που θα τον βρει… 

Καλή δύναμη μας εύχομαι…. 
Αθήνα, 19/10/2013

Για την αναδημοσίευση Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Αμερική: Δουλεύουν μια ζωή για να ξεπληρώσουν τα φοιτητικά δάνεια σπουδών



Η Κέλσεϊ Γκρίφιθ αποφοίτησε πέρσι από τη σχολή marketing του Πανεπιστημίου του Οχάιο, φορτωμένη στα 23 της χρόνια, εκτός από ένα πτυχίο και με 120.000 δολάρια φοιτητικό χρέος.


Για να πληρώσει τις δόσεις του δανείου της, εγκατέλειψε κάθε προοπτική καριέρας, άρχισε να δουλεύει σερβιτόρα σε δύο εστιατόρια και υποχρεώθηκε να ξενοικιάσει το διαμέρισμά της για να ζήσει στο πατρικό, με τους γονείς και τις τρεις αδελφές της. Ηξερε ότι μια ιδιωτική σχολή κοστίζει πολλά χρήματα, λέει η Κέλσεϊ, αλλά στα 18 της, το Πανεπιστήμιο Northern του Οχάιο της φάνηκε πολύ γοητευτική επιλογή και «το προσωπικό εκεί την έπεισε ότι πρέπει να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της κι όχι να ανησυχεί για το κόστος σπουδών«, που έφθανε περίπου τα 50.000 δολάρια τον χρόνο.

Αλλωστε, πρόθυμοι «χρηματοδότες» υπήρχαν πολλοί, για να «βοηθήσουν» την Κέλσεϊ-

με το αζημίωτο βέβαια- να ζήσει όλες τις φάσεις του Αμερικανικού Ονείρου: ένα καλό κολέγιο, έπειτα μια καλοπληρωμένη δουλειά και μετά καριέρα που θα την εκτοξεύσει στην κορυφή! Τώρα η Κέλσεϊ θα πρέπει να πληρώνει περίπου 900 δολάρια τον μήνα για την αποπληρωμή του δανείου της. «Κανείς», λέει, «δεν με είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό».

Πάνω από 37.000.000 Αμερικανοί -εκ των οποίων το 40% είναι κατά μέσον όρο μόλις 25 ετών και το 15% είναι άνω των 50- χρωστάνε για φοιτητικά δάνεια στην κυβέρνηση και σε ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια και ήδη το 17% έχει καθυστερήσει την πληρωμή των δόσεων τρεις μήνες ή και περισσότερο, ποσοστό που είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο για χρέη από πιστωτικές κάρτες ή στεγαστικά δάνεια.

Ο μέσος όρος του φοιτητικού χρέους το 2011 ήταν περίπου 24.000 δολάρια, ενώ από το 10% των δανειοληπτών χρωστάει 54.000 δολάρια και το 3% περισσότερα από 100.000 δολάρια. Περίπου τα δυο τρίτα των φοιτητών δανείζονται για να καταφέρουν να σπουδάσουν, αναφέρει έρευνα του υπουργείου Παιδείας με βάση τα στοιχεία του 2007-2008, στην οποία δεν συνυπολογίζονται και τα δάνεια των γονιών για λογαριασμό των παιδιών τους.

Πιστωτικά ιδρύματα και εταιρείες εκμεταλλεύτηκαν την αύξηση των διδάκτρων και την άγνοια παιδιών και γονιών, λένε αναλυτές, και τους έπεισαν να υποθηκεύσουν τη ζωή τους για 10 έως 30 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, με επιτόκιο που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεπερνά το 6%. Ο Εμανουέλ Τελέζ εύχεται σήμερα να είχε κάνει περισσότερες ερωτήσεις πριν βάλει την υπογραφή του. Οταν αποφοίτησε το 2008 από το Πανεπιστήμιο Northeastern της Βοστόνης χρωστούσε περίπου 50.000 δολάρια φοιτητικό δάνειο. Το χρέος αυτό σήμερα έχει φτάσει τα 70.000 δολάρια με τους τόκους και τις πρόσθετες χρεώσεις.

Κατά μια έννοια λοιπόν, αντί να είναι «ανεκτίμητη» βοήθεια, η ανώτατη εκπαίδευση και τα μεταπτυχιακά αποδεικνύονται καταστροφική επένδυση για εκατοντάδες χιλιάδες νέους, αφού το σύστημα στην πραγματικότητα επιτρέπει σε οποιονδήποτε 20άρη να δανειστεί ποσόν αντίστοιχο με τον μέσο όρο ενός στεγαστικού δανείου, αλλά χωρίς καμιά εγγύηση ή δικλίδα ασφαλείας.

Η ιστορία θυμίζει, πλέον, πολύ την περίφημη «φούσκα των ακινήτων» και το κραχ των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ το 2007-2008. Τα φοιτητικά δάνεια «κοκκινίζουν» με αυξανόμενους ρυθμούς, αλλά οι επενδυτές δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα τους, σχολίαζε η Wall Street Journal. Και επισήμανε ότι η SLM -αποκαλούμενη χαϊδευτικά Sallie Mae- που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός φοιτητικών δανείων στις ΗΠΑ, πούλησε τον Φεβρουάριο 1,1 δισ. τιτλοποιημένα- δηλαδή «πακεταρισμένα»- σπουδαστικά δάνεια σε επενδυτές ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες, καθώς η ζήτηση για «επικίνδυνα προϊόντα» είναι 15 φορές μεγαλύτερη από την προσφορά. Τους δυο πρώτους μήνες του 2013, οι dealers από την Barclays και την Credit Suisse διακίνησαν τιτλοποιημένα δάνεια ύψους 5,6 δισ. δολαρίων, ποσόν τριπλάσιο από την ίδια περίοδο του 2012, την ώρα που η αδυναμία πληρωμής των δόσεων- κυρίως για τους δανειολήπτες κάτω των 30 ετών- έχει εκτοξευτεί στο 35% το τελευταίο τρίμηνο, από 26% που ήταν το 2008.

Aσυνεπείς οφειλέτες
Ενας από τους «ασυνεπείς» οφειλέτες είναι και ο Ελιοτ Κουλτίς, 30 ετών απόφοιτος του 2005 από τη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, κουβαλάει χρέος περίπου 60.000 δολαρίων. Σήμερα δουλεύει ως λογιστής, ξεπλήρωσε πέρσι το δάνειο που είχε πάρει από το κράτος με επιτόκιο 3%, αλλά δεν έχει πληρώσει ούτε μια δόση από το δάνειο που οφείλει στις τράπεζες, με επιτόκιο 8% ! «Εάν δεν συμβεί κάποιο θαύμα», λέει δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.


Χρέη σαν αυτό του Κουλτίς φθάνουν και στα δικαστήρια. Ορισμένα από τα πιο γνωστά ανώτατα ιδρύματα, όπως το Γέιλ, το πανεπιστήμιο της Πενσιλβανία ή το Τζορτζ Ουάσιγκτον, έχουν μηνύσει πρώην φοιτητές τους για ληξιπρόθεσμα δάνεια, που έφταναν τα 964 εκατομμύρια στα τέλη του 2011. Σε αντίθεση με άλλου είδους φοιτητικά δάνεια, αυτά -που έχουν επιτόκιο 5%- χορηγούνται από τα ίδια τα ιδρύματα σε άπορους φοιτητές, έχουν εννέα μήνες περίοδο χάριτος μετά την αποφοίτηση και «ανακυκλώνονται», δηλαδή η εξόφλησή τους διασφαλίζει τη χρηματοδότηση της επόμενης γενιάς νεοεισακτέων.

Ενα δάνειο με… μακριά ποδάρια!

Το χρέος του Φρανσίσκο Ρεϊνόζο είναι πολυταξιδεμένο: με αφετηρία την Καλιφόρνια, έφθασε στη Γουόλ Στριτ, άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες και ένα μεγάλο μέρος του διέσχισε τον Ατλαντικό και κατέληξε… στην κεντρική Ευρώπη!

Ο εφιάλτης για τον Ρεϊνόζο ξεκίνησε με τον θάνατο του γιου του το 2008 σε τροχαίο, όταν βρέθηκε φορτωμένος -εκτός από την ανυπολόγιστη προσωπική απώλεια- και με ένα χρέος άνω των 100.000 δολαρίων, που είχε προσυπογράψει για να σπουδάσει το παιδί του. Με βεβαιωμένο ετήσιο εισόδημα μόλις 21.000 δολάρια, ο Ρεϊνόζο πέτυχε τη διαγραφή ενός μικρού ποσού που είχε πάρει από το κράτος, αλλά δεν γλίτωσε από τις τράπεζες, οι οποίες έστειλαν στο κατόπι του ανηλεείς εισπράκτορες, κάνοντας του τη ζωή του κόλαση. Στην προσπάθεια του να πετύχει διακανονισμό, ο Ρεϊνόζο προσπάθησε να εντοπίσει τους πιστωτές του. Χρειάστηκε 4 χρόνια έρευνας, μέσω δικηγόρων και ακτιβιστών, για να αποκαλυφθεί πώς λειτουργεί αυτή η μηχανή των φοιτητικών δανείων:

*το ένα μέρος από το υπόλοιπο δάνειο ο Ρεϊνόζο το είχε πάρει από την πολύ γνωστή Bank of America, η οποία όμως στη συνέχεια το «πούλησε» σε εταιρεία με έδρα τη Βοστόνη -από τις μεγαλύτερες τιτλοποίησης δανείων στις ΗΠΑ- η οποία χρησιμοποιεί μια άλλη εταιρεία για πουλήσει τα «πακέτα» των δανείων σε επενδυτές της Γουόλ Στριτ. Κανείς λοιπόν δεν ξέρει ποιος έχει το δάνειο του Ρεϊνόζο στα χέρια του.

*το άλλο δάνειο ακολούθησε μια ακόμα πιο περιπετειώδη διαδρομή. Η ιδιωτική εταιρεία που το χορήγησε εν τω μεταξύ έκλεισε μετά την εμπλοκή της σε σκάνδαλο, τα αρχεία της όμως δείχνουν ότι πρόλαβε να πουλήσει το δάνειο του Ρεϊνόζο, μαζί με άλλους τίτλους, στην ελβετική τράπεζα UBS τον Οκτώβριο του 2008. Ολο το χαρτοφυλάκιο -υποστήριξε η UBS- φαίνεται ότι άλλαξε χέρια ξανά το 2009 και βρέθηκε πάλι σε χέρια ιδιωτών… Σύμφωνα, ωστόσο, με τους δικηγόρους του Ρεϊνόζο, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται στην κατοχή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας, ως μέρος των εγγυήσεων για την οικονομική στήριξη που παρείχε στην UBS εν μέσω κρίσης!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το ζήτημα των αποσπασμένων


ΜΕ ΤΟΣΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΣ...

Από τότε που μπήκαμε στη σχολή μας έχουμε δει(;) χρόνο με το χρόνο να γίνονται αλλαγές και εκπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών μας, οι οποίες περνάνε στα ψιλά γράμματα, χωρίς να δίνεται έκταση. Απόλυση των μελών ΔΕΠ της κατηγορίας 407, με άμεση συνέπεια την δραματική μείωση των μαθημάτων μας, αντικατάσταση τους από τους ήδη υπάρχοντες οι οποίοι από την «καλή τους την καρδιά» κάνουν παραπάνω ώρες, θυσιάζοντας κάποια επιλεγόμενα μαθήματα και πτυχιακές εργασίες, τα λεφτά για το χτίσιμο των πολυπόθητων πτερύγων χάθηκαν στο δρόμο, ενώ ταυτόχρονα δεν μας παρέχονται πλέον οι αίθουσες που μας δίνονταν για μαθήματα στο υπόλοιπο ΑΠΘ και αναγκαζόμαστε να στοιβαζόμαστε στις αίθουσες και να ακούμε τις διαλέξεις έξω από τα παράθυρα. Επιπλέον τα συγγράμματα από απεριόριστα έγιναν ένα αυστηρά για κάθε μάθημα, πλέον αναγκαζόμαστε να εκτυπώνουμε εμείς τα κόρπους καθώς έκλεισε ο Λογότυπος. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την ανακοίνωση ότι φέτος δε θα έχουμε αποσπασμένους δασκάλους για τις πρακτικές μας! (Του χρόνου τι; Δε θα έχουμε σχολή;)

Και τι σημαίνει πρακτική χωρίς αποσπασμένους;

Σημαίνει ότι τη δουλειά τους θα την κάνει ένας καθηγητής της σχολής μας, που χωρίς επιπλέον πληρωμή θα αναλάβει εκτός από το να διδάσκει τη θεωρία και τον επιπρόσθετο ρόλο του συντονιστή ±45 ομάδων (!). Βλέποντας το από την δική μας σκοπιά αυτό θα σημαίνει ακραία εντατικοποίηση : περισσότερη δουλειά και χρόνος για την προετοιμασία των μαθημάτων, ανεπαρκές και πρόχειρο σχέδιο διδασκαλίας καθώς δε θα υπάρχει αρκετός χρόνος για ολοκληρωμένη συνεργασία με τον υπεύθυνο καθηγητή κάτι που θα μας οδηγεί στην ανασφάλεια και στο άγχος για την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος. Από την σκοπιά των καθηγητών/τριών, ένα ακόμη βάρος στο ήδη αυξημένο ωράριο τους μιας και εκτός των άλλων έχουν αναλάβει αμισθί το μεταπτυχιακό. Που αυτό αν το αναλύσουμε σημαίνει: δωρεάν «εθελοντική» εργασία στη θέση των αποσπασμένων δασκάλων, οι οποίοι/ες αναγκάζονται να επιστρέψουν στις οργανικές τους θέσεις και ταυτόχρονα να καλύψουν, όπως ορίζει το νέο νομοσχέδιο για τους εκπαιδευτικούς στην πρωτοβάμια, παραπάνω διδακτικές ώρες αντικαθιστώντας αναπληρωτές, ειδικότητες και ό, τι σώζεται τέλος πάντων από τα 2500 κενά που έχουν δημιουργηθεί στ σχολεία λόγω των μηδενικών διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και των μόλις 550 αναπληρωτων που διορίστηκαν φέτος.

Και τι δάσκαλοι/ες θα βγούμε;

Εκτός από τον επιβαρυμένο φόρτο εργασίας στον καθένα προσωπικά και την υποβάθμιση της ποιότητας της πρακτικής, πρέπει να εξετάσουμε τις συνέπειες που έχουν τα παραπάνω στο πτυχίο μας. Ουσιαστικά, θα βγαίνουμε «μισοί» δάσκαλοι, με κουτσουρεμένο πτυχίο, καθώς ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της εκπαίδευσής μας ως μελλοντικοί δάσκαλοι, που ήταν ήδη ανεπαρκές στη σχολή μας, υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, με τάση να καταργηθεί εντελώς. Η «επίθεση» αυτή που γίνεται στο τέταρτο έτος των σπουδών δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά εντάσσεται στην προσπάθεια εφαρμογής του διαβόητου «Νόμου Πλαισίου» που ορίζει για τη σχολή μας τη μείωση των ετών φοίτησης στα 3 χρόνια, με μειωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Για την συμπλήρωση του «τίτλου σπουδών» (όχι ολοκληρωμένου πτυχίου όπως το γνωρίζουμε τώρα) θα πρέπει ο κάθε φοιτητής-μελλοντικός εργαζόμενος (δούλος;) να προχωρήσει σε μεταπτυχιακό-master το οποίο κατά κανόνα θα είναι επί πληρωμή, θέτωντας ακόμη περισσότερους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση Μια προοπτική που είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές της συνθήκης της Μπολόνια, δημιούργημα της ΕΕ.

Και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε;

Το φοιτητικό κίνημα με όπλο και σύνθημα το τρίπτυχο τις γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανατρέψει και να μπλοκάρει την εφαρμογή τέτοιων αντιδραστικών νομοσχεδίων, τόσο το 2006-7 όπου πάρθηκε πίσω η απόφαση για την κατάργηση του άρθρου 16, όσο και το 2011 όπου μπλοκαρίστηκε η εφαρμογή του νόμου πλαισίου. Καιρός οι φοιτητές να αφυπνισθούμε ξανά και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας! Με τη μαζική παρουσία μας στις γενικές συνελεύσεις και τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων μέσα σε αυτές . Με το συντονισμό μας με τους φοιτητές τόσο των άλλων παιδαγωγικών που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση, όσο και με την πίεση στους καθηγητές να λάβουν θέση μάχης στο πλευρό μας ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών και του πτυχίου μας. Με τον πανελλαδικό συντονισμό όλων των φοιτητικών συλλόγων από τα κάτω, στη βάση των γενικών συνελεύσεων, με κοινό αγώνα με τους απεργούς διοικητικούς να ξαναβγούμε όλοι μαζΊ στο δρόμο του αγώνα για δημόσια και δωρεάν παιδεία, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους! ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ, ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Σπαμε την αξιολογηση στο δρομο του συλλογικου αγωνα

Χθες το πρωί γύρω στις 9:30 ήρθαν στη σχολή μας οι "αξιολογητές" προκειμένου να προχωρήσουν από κοινού με τους καθηγητές στην εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος, ως ένας εκβιαστικός παράγοντας που θα κρίνει τη μελλοντική (υπο)χρηματοδότησή του σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου Αρβανιτόπουλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
η απάντηση όμως από τον σύλλογο φοιτητών του ΠΤΔΕ δόθηκε με μαζική παρουσία 40 περίπου ατόμων και δυναμικότητα. παραδώσαμε το ψήφισμα του συλλόγου ενάντια στην αξιολόγηση και με συνεχείς τοποθετήσεις και επιχειρήματα αναγκάσαμε τους αξιολογητές να αποχωρήσουν από τη σχολή και να φύγουν σαν κυνηγημένοι στο αμφιθέατρο όπου ο σύλλογος ξαναμπλόκαρε τη διαδικασία αναγκάζοντας τους να την κάνουν σε κάποιο ξενοδοχείο έξω προφανώς από το πανεπιστήμιο!
είναι ξεκάθαρο ότι οι καλοθελητές του υπουργείου δε σέβονται τις αποφάσεις των φοιτητών και δε διστάζουν να επιβάλλουν το νόμο που καταστρέφει το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο ακόμη και σε εστιατόρια(!) ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις με τις οποίες υποτίθεται ότι είχαν έρθει.
τα προβλήματά μας είναι γνωστά εδώ και χρόνια και για την επίλυσή τους δε θα συνδιαλλαγούμε με το υπουργείο με όρους "παρακαλητού", αλλά με σλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες για τη διεκδίκηση όσων έχουμε ανάγκη
ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΛΟΓΗΣΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Αμφισβητώντας....

Αναδημοσίευση από το http://f-eri-tales.blogspot.gr
Της Ματίνας Τσιμοπούλου 



Στον παλμό των τελευταίων εξελίξεων, η ηγεσία, οι βουλευτές και ορισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παρελαύνουν σε καθημερινή βάση στις οθόνες μας. Η εξάρθρωση της εγκληματικής συμμορίας, που προσφάτως εισήλθε στο Κοινοβούλιο αναζητώντας νομιμοποίηση της απεχθούς της δράσης, μονοπωλεί τα ειδησιογραφικά νέα. Αντιστοίχως, η κυβέρνηση προβάλλεται να μονοπωλεί τα εύσημα αυτής της επιχείρησης καταστολής της εγκληματικής δραστηριότητας ενός σχηματισμού που η ίδια ανέθρεφε στους κόρφους της εδώ και τόσο καιρό. Μεγάλο θράσος συνιστά η θριαμβολογία του πρωθυπουργού περί πάταξης του φασισμού και της βίας ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα υποκριτικό, άκρως ετεροχρονισμένο και τραγικά αργοπορημένο διάβημα.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την δολοφονία ενός Έλληνα πολιτικού αντιφρονούντα καθώς και σημαντικού αριθμού μεταναστών από τους οπαδούς του εθνικιστικού μορφώματος. Δεν είναι αμελητέες, φυσικά, και οι καταγγελίες των γιατρών διαφόρων νοσοκομείων σχετικά με σωρεία περιστατικών τραυματισμού μεταναστών από επιθέσεις μελών της χρυσής αυγής εν είδει πογκρόμ. Και όλα αυτά με την ανοχή της κυβέρνησης ώσπου η ανεξέλεγκτη τροπή των πραγμάτων με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα επέβαλε στην κυβέρνηση να διαχωρίσει τη θέση της υπό τη δαμόκλειο σπάθη να θεωρηθεί συνένοχη στο φόνο.
Υπήρξε λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αποποιηθεί τα σενάρια περί αδελφών κομμάτων με τη Χρυσή Αυγή γιατί διακυβευόταν η βιωσιμότητα του κόμματος στο πολιτικό προσκήνιο. Όπως ήταν επόμενο, δεν ήταν δυνατόν να κωφεύουν απέναντι στις μαζικές και ηχηρές διαμαρτυρίες του αντιφασιστικού κινήματος που διεκδίκησε την αποπομπή της Χρυσής Αυγής με δυναμισμό και συλλογικότητα καθώς κάπως έτσι θα υπέθαλπαν την σχέση τους με την εξουσία. Καπηλεύθηκαν, λοιπόν, τον αγώνα κατά του φασισμού και τον οικειοποιήθηκαν δίνοντας εντολή για ποινικές διώξεις στα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης.
Άλλωστε, με τέτοια τροπή των γεγονότων, η Χρυσή Αυγή ήταν πιο συμφέρον να χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο, για να αποσοβηθούν και οι όποιες υποψίες για συνεργασία των δύο κομμάτων. Εν κατακλείδι το σύνθημα κατά του φασισμού θα ήταν πολύ ισχυρό χαρτί σε περίπτωση εκλογών και θα άφηνε κάπως γλυκύτερη γεύση στους ψηφοφόρους απ΄ ότι τα νέα μέτρα!

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ολες-οι στην παράσταση διαμαρτυρίας για την εξωτερική αξιολόγηση!

Αύριο στις 9 το πρωί καταφτάνουν στη σχολή οι 3 απεσταλμένοι της ΕΕ, καθηγητές-αξιολογητές για να αξιολογήσουν (με τα κριτήρια της ΕΕ και των επιχειρήσεων) εάν η σχολή μας είναι επαρκής! Να μην επιτρέψουμε καμία αξιολόγηση που μπορεί να οδηγήσει στην υποβάθμιση των σπουδών μας! Η εκπαιδευτική διαδικασία δε μετριέται σε κουτάκια.

ΑΥΡΙΟ ΤΡΙΤΗ 1/10 ΑΣ "ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΟΥΜΕ" ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ! ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ!

ΟΛΕΣ-ΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΤΔΕ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΣΤΙΣ 09:00