Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Συλλόγου Φοιτητών ΠΤΔΕ

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου που πραξικοπηματικά ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσα στο καλοκαίρι παραβιάζοντας το ισχυρό λαϊκό μήνυμα που δόθηκε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη όπου το 60% τάχθηκε κατά των μέτρων που πρότειναν οι «δανειστές» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ), μέτρα που λίγες μέρες μετά το ηχηρό όχι η κυβέρνηση τα ψήφισε στη Βουλή. Το νέο μνημόνιο έρχεται να δώσει άλλο ένα χτύπημα στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας και να εντείνει την εξαθλίωση και εκμετάλλευση του λαού ώστε να ξεπεραστεί η βαθιά καπιταλιστική κρίση των τελευταίων χρόνων προς όφελος της αστικής τάξης, της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας δηλαδή. Μέτρα όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα με την αύξηση των ορίων ηλικίας, η αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά ήδη κατανάλωσης (καθώς και στις δημόσιες μεταφορές), η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η ιδιωτικοποίηση – ξεπούλημα όσου δημόσιου πλούτου έχει απομείνει για τις ανάγκες του χρέους.

Συνέπειες του νέου μνημονίου στο πανεπιστήμιο
Μία από τις σημαντικότερες συνέπειες του μνημονίου είναι η μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης των πανεπιστημίων. Η ήδη μειωμένη κατά 60% χρηματοδότηση από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και το λήστεμα των ταμείων του πανεπιστημίου κατά το «κούρεμα» του χρέους το 2012 έχουν επιφέρει οικονομικό στραγγαλισμό στα πανεπιστήμια, ειδικά στο ΑΠΘ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το πανεπιστήμιό μας να βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, με το τμήμα μας ειδικά να παίρνει από τις μικρότερες χρηματοδοτήσεις σε όλο το ΑΠΘ. Την ίδια στιγμή, η υποστελέχωση των υπηρεσιών, είτε σε διοικητικό επίπεδο (γραμματεία, βιβλιοθήκη που πλέον έχει μόλις δύο εργαζομένους), είτε σε ακαδημαϊκό (καθηγητές) υποβαθμίζει συνεχώς τις σπουδές μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε λίγα χρόνια παίρνουν σύνταξη πάνω από 5 καθηγητές και αφού δεν προσλαμβάνονται αντικαταστάτες τα μαθήματά τους θα καταργηθούν! Την ίδια στιγμή, η φοιτητική μέριμνα ολοένα και μειώνεται και το κόστος σπουδών και ζωής αυξάνεται, από τις μετακινήσεις με τον ΟΑΣΘ μέχρι τις σημειώσεις  που πρέπει να εκτυπώνουμε από την τσέπη μας, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι ή να μην τα βγάζουμε πέρα ή να αναγκαζόμαστε να βρούμε δυο και τρεις δουλειές για να ανταπεξέλθουμε. Επίσης, με τον αντιπρύτανη Λαόπουλο να δηλώνει προχθές ότι τα δίδακτρα σε προπτυχιακό επίπεδο θα ήταν μια λύση για το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία τίθεται υπό αμφισβήτηση… Δε θα τους το επιτρέψουμε!

«Νέος» νόμος – πλαίσιο για τα πανεπιστήμια;
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα φέρει σε διαβούλευση έναν «νέο» νόμο για τα πανεπιστήμια. Ουσιαστικά πρόκειται για τον Νόμο Διαμαντοπούλου σε «βελτιωμένη» βερσιόν. Τα ονόματα των νόμων αλλάζουν, η ουσία όμως παραμένει η ίδια: η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, στα πρότυπα των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι σημαίνει όμως επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου; Από τη μία, σημαίνει ότι κάθε πτυχή της λειτουργίας του θα ανατίθεται σε ιδιωτικές εταιρίες (οι λεγόμενες «εργολαβίες») οι οποίες βγάζουν τεράστια κέρδη τη στιγμή που πληρώνουν τους εργαζομένους (φύλακες, καθαριστές, υπάλληλοι Λέσχης) 400 ευρώ (!) με πεντάμηνες συμβάσεις που μπορούν να τερματιστούν ανά πάσα στιγμή. Ήδη η ISS  και η Χούτος ΑΕ έχουν αναλάβει τη φύλαξη-καθαριότητα και τη σίτιση αντίστοιχα, υπηρεσίες δηλαδή που το πανεπιστήμιο θα μπορούσε να αναλαμβάνει από μόνο του χωρίς να πετάει εκατομμύρια στις τσέπες των ιδιωτών. Από την άλλη, ιδιωτικές εταιρίες αντλούν κέρδος και από τη διανοητική εργασία και την απλήρωτη πρακτική φοιτητών ή καθηγητών (βλ. Χημικό, Φαρμακευτική) ενώ χρηματοδοτώντας τμήματα ή καθηγητές μπορούν να τροποποιήσουν προγράμματα σπουδών ή να κατευθύνουν την έρευνα που παράγεται έτσι ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους! Εκτός αυτού, προβλέπεται η εναρμόνιση των πτυχίων με την αγορά εργασίας, το σπάσιμό τους δηλαδή σε 3ετείς κύκλους σπουδών – φακέλους προσόντων που δεν κατοχυρώνουν κανένα απολύτως δικαίωμα, αντίθετα απαιτούν ένα διαρκές κυνήγι πιστωτικών μονάδων και σεμιναρίων (που θα τα πληρώνουμε αδρά για να τα αποκτήσουμε) ώστε να είμαστε «ανταγωνιστικοί» και «ευέλικτοι».

Προσφυγικό ζήτημα – Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι!
Τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες που φθάνουν στη χώρα μας, κυρίως από τη Συρία αλλά και από άλλες χώρες της Μ. Ανατολής. Οι άνθρωποι αυτοί εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις πατρίδες τους για να ξεφύγουν από τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας, σε μια προσπάθεια των τελευταίων να ελέγξουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής προς όφελος των πολυεθνικών εταιριών και μονοπωλίων. Φτάνοντας στην Ευρώπη, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με φράχτες, νάρκες, στρατούς καταστολής, φασιστικά τάγματα να τους επιτίθενται, κυκλώματα επιτήδειων να τους εκμεταλλεύονται καθώς και μια μεταναστευτική πολιτική που είτε τους απελαύνει πίσω στις χώρες τους ή τους κρατάει εγκλωβισμένους στις χώρες υποδοχής όπως η Ελλάδα.  Το ελληνικό κράτος και οι «αρμόδιες» αρχές όχι μόνο δε βοηθούν τους ανθρώπους αυτούς αλλά αντίθετα τους στοιβάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τους αφήνουν αβοήθητους στα σύνορα όπου αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες ζωής. Επιπλέον, λόγω της περίπλοκης γραφειοκρατίας αλλά κυρίως λόγω των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δουβλίνο Ι και ΙΙ) δεν τους παρέχουν τα απαραίτητα έγγραφα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στις χώρες που επιθυμούν , αλλά τους εγκλωβίζουν εδώ και σε άλλες χώρες υποδοχής (π.χ. Ιταλία). 

Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα πρέπει να μπει ενεργά στις εξελίξεις. Να παλέψει ενάντια στις συνέπειες του νέου μνημονίου, να επιβάλει στην πράξη τα δικαιώματα των φοιτητών, να ανατρέψει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όπως και να την ονομάσουν. Να συνδεθεί με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τους εκπαιδευτικούς, τα εργατικά σωματεία και να παλέψει ενάντια στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, στην εξαθλίωση των μνημονίων, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική και τους πολέμους των ΗΠΑ-ΕΕ, να σταθεί στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών. Να παλέψει για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους.

Διεκδικούμε:
για τη σχολή και το πανεπιστήμιό μας
- Λύση στο κτιριακό πρόβλημα – να χτιστούν αίθουσες για τα μαθήματα του 1ου έτους
- Παροχή αποσπασμένων δασκάλων σε μόνιμη βάση για τις πρακτικές ασκήσεις
- Κάλυψη του κόστους σπουδών – Δωρεάν εκτύπωση των σημειώσεων, κάλυψη των εξόδων της πρακτικής (σημειώσεις -υλικά-μεταφορές) - δωρεάν μεταφορές για τους φοιτητές
- Πρόσληψη επαρκούς προσωπικού για τη λειτουργία του πανεπιστημίου (καθηγητών – διοικητικών) – επιστροφή όλων των απολυμένων
-αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης των πανεπιστημίων – όχι στα δίδακτρα - όχι στην ιδιωτική χρηματοδότηση-επιστροφή των αποθεματικών 
- Δημόσια και Δωρεάν Λέσχη για όλους και όλες – έξω οι εργολαβίες από τη Λέσχη - Άνοιγμα της Πάνω Λέσχης
- Καμιά ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου – έξω οι εταιρίες από τις σχολές
- Ανέγερση νέων εστιών – να γίνουν δεκτοί όλοι οι φοιτητές που έκαναν αίτηση 
- Καμιά διαγραφή φοιτητή
- Όχι στη διάσπαση του πτυχίου – ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά δικαιώματα
- Κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος – σύγκλητοι ανοιχτοί για τους φοιτητές
- Ανατροπή του Νόμου Διαμαντοπούλου 
-επαναφορά  του ασύλου – έξω η αστυνομία από το πανεπιστήμιο
για το προσφυγικό-μεταναστευτικό
- να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου – να δημιουργηθούν κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων – να δοθούν άσυλο και ταξιδιωτικά    έγγραφα για να φτάσουν στις χώρες προορισμού τους, νομιμοποίηση όσων θέλουν να μείνουν
 - κατάργηση των συνθηκών Δουβλίνο Ι και ΙΙ
 - να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή. Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στους πολέμους. Έξοδος από το ΝΑΤΟ
σε πολιτικό επίπεδο
   - Κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλων των αντεργατικών μέτρων - Μονομερής διαγραφή του χρέους
   - ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της πολιτικής τους. Έξοδος από ΕΕ-ΔΝΤ

Προχωράμε σε:
σύσταση συντονιστικής επιτροπής, υπόλογης στη Γενική Συνέλευση και ανοιχτής σε όλους τους φοιτητές που θα συντονίζει και θα εξειδικεύει τις δράσεις του Συλλόγου μετά τη συνέλευση
συλλογή ειδών ανάγκης για τους πρόσφυγες. Διοργάνωση αποστολής του Συλλόγου στην Ειδομένη για να συμβάλλουμε στο έργο των αλληλέγγυων και των σωματείων. Διοργάνωση πάρτι οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των εξόδων
κινητοποίηση διαμαρτυρίας στη Πρύτανη για τα ζητήματα της Λέσχης, της μέριμνας και της υποχρηματοδότησης σε συντονισμό με τους φοιτητικούς συλλόγους την Πέμπτη 22/10 στις 12:00 
Συμμετοχή στην πανελλαδική πορεία στον Έβρο ενάντια στο φράχτη με συλλόγους και σωματεία στις 31/10 
κινητοποίηση στον ΟΑΣΘ για διαγραφή προστίμων φοιτητών μαζί με φοιτητ. συλλόγους
άνοιγμα της αίθουσας του Συλλόγου για όλους τους φοιτητές – συγκρότηση συνέλευσης/επιτροπής που θα τη διαχειρίζεται


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Γιατί να πάω στη Γενική Συνέλευση της Τετάρτης?

o) Γιατί η κατάσταση στη Λέσχη δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η ουρά φτάνει μέχρι την Εγνατία και πρέπει να περιμένουμε μέχρι και 1 ώρα για ένα πιάτο φαΐ. Πλέον το «πετάγομαι μέχρι τη Λέσχη για να φάω» έχει μετατραπεί σε αυστηρό σχεδιασμό του προγράμματός μας μπας και χωρέσουμε κάπου τις ώρες που πρέπει να αφιερώνουμε στη Λέσχη. Από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε η Λέσχη αποφάσισε να κλείσει το πάνω εστιατόριο και να λειτουργεί μόνο τις 3 διανομές στο κάτω. Αυτό σε συνδυασμό με τον έλεγχο του πάσο (που μάλλον προμηνύει μια μελλοντική εισαγωγή αντιτίμου) δημιουργεί τις τεράστιες ουρές. Πρέπει εδώ και τώρα να διεκδικήσουμε με μαζικές κινητοποιήσεις στον πρύτανη και στη διοίκηση της Λέσχης να ανοίξει η πάνω Λέσχη καθώς και να εξασφαλίσουμε ότι δε αποκλειστεί κανείς ούτε τώρα ούτε στο μέλλον από τη δωρεάν σίτιση.

o) Γιατί με το νέο μνημόνιο η ζωή και οι σπουδές μας θα αλλάξουν άρδην. Η αύξηση του κόστους σε όλα τα αγαθά και στις μεταφορές, οι μειώσεις των μισθών, η υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου που θα οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση στις φοιτητικές παροχές είναι πράγματα που θα μας επηρεάσουν όλους και όλες και πρέπει να τα αποτρέψουμε. Επιπλέον, ο νέος νόμος πλαίσιο που θα φέρει η κυβέρνηση θα έρθει να ολοκληρώσει τη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου. Το σπάσιμο του πτυχίου μας σε 3+1 χρόνια και η μετατροπή του σε φάκελο προσόντων που δε θα μας προσφέρει κανένα απολύτως εργασιακό δικαίωμα, οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, η εισβολή των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια, οι διαγραφές φοιτητών και όλα όσα προβλέπει ο Νόμος Διαμαντοπούλου που θα έρθει η κυβέρνηση να εφαρμόσει κατά γράμμα πρέπει να συναντήσουν την αντίσταση των φοιτητών και των φοιτητριών!

o) Γιατί η κατάσταση με τους πρόσφυγες πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η επιτυχημένη δράση του Συλλόγου Φοιτητών την περασμένη βδομάδα για συλλογή τροφίμων και ειδών ανάγκης είναι σημαντική αλλά δεν αρκεί. Να οργανώσουμε μετακίνηση του Συλλόγου στην Ειδομένη για να βοηθήσουμε στο έργο των αλληλέγγυων και των συλλογικοτήτων που δρουν εκεί. Να καταδικάσουμε και να παλέψουμε ενάντια στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στη Συρία που προκαλούν την προσφυγιά καθώς και ενάντια στην πολιτική της ΕΕ που εμποδίζει τη μετακίνηση των προσφύγων στις χώρες που επιθυμούν. Να παλέψουμε για να ξηλωθεί ο φράχτης του Έβρου που αναγκάζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να έρχονται δια της θαλάσιας οδού με αποτέλεσμα να πνίγονται στο Αιγαίο ολόκληρες οικογένειες.

o) Για να συζητήσουμε και να δράσουμε για οποιοδήποτε ζήτημα μας απασχολεί, μικρό ή μεγάλο. Γιατί στα συλλογικά προβλήματα απαιτούνται συλλογικές λύσεις. Γιατί  τίποτα δε θα μας το χαρίσει καμιά κυβέρνηση, καμιά πρυτανεία, κανένας σωτήρας αλλά θα πρέπει να το διεκδικήσουμε εμείς. Γιατί τελικά, ο συλλογικός αγώνας όποιο αποτέλεσμα κι αν έχει, σίγουρα είναι πιο σπουδαίος και πιο ενδιαφέρων από την παθητική αποδοχή της μιζέριας.

ΟΛΟΙ-ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Σ.Φ. ΠΤΔΕ!
ΤΕΤΑΡΤΗ 21/10 12:00 στη μεγάλη αίθουσα του ισογείου

Α.Ρ.ΠΑ. στο ΠΤΔΕ_ΕΑΑΚ





Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Λίγα λόγια για τη συγκυρία!

Σχεδόν ένας μήνας πέρασε από τις τελευταίες εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του 3ου και πιο σκληρού μνημονίου.  Οι εκλογές αυτές, ήρθαν μέσα σε ένα πολύ σύντομο διάστημα, μετά το συντριπτικό 62% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το οποίο αποτέλεσε μεγάλο σταθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μεγάλο κομμάτι του λαού και της νεολαίας να εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδης συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ , η απόρριψη της προπαγάνδας και των εκβιαστικών διλημμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και της ΕΕ (capital controls, άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη, εργοδοτική τρομοκρατία) και τελικά η συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ και η λαϊκή βούληση για σταματημό των μνημονίων και της λιτότητας δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Αντίθετα, χτίστηκε κομμάτι-κομμάτι την τελευταία πενταετία των μνημονίων μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, απεργίες, αγώνες σε χώρους εργασίας, αλλά και στο εσωτερικό του ίδιου του πανεπιστημίου.  

Τα ερωτήματα που αναπτύχθηκαν μέσα από το ΟΧΙ και κυριότερα μέσα από το ΟΧΙ μέχρι τέλους, το οποίο δημιούργησε ένα ρεύμα ρήξης και σύγκρουσης, συνιστούσαν μια δυναμική, η οποία έπρεπε με κάποιο τρόπο να καμφθεί και να ενσωματωθεί, ώστε να μην αποτελέσει απειλή για την εφαρμογή των σκληρών μνημονιακών μέτρων.  Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ στις εκλογές του Γενάρη το κυρίαρχο ερώτημα τέθηκε από τα μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ γύρω από το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, στις εκλογές εξπρές της 20ης Σεπτέμβρη, καλούσαν το λαό και τη νεολαία να ψηφίσει τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου. Έτσι, η 21η Σεπτέμβρη μας βρίσκει με μία βουλή που στην συντριπτική της πλειοψηφία απαρτίζεται από μνημονιακά κόμματα. Τί πήγε όμως τόσο στραβά ; Μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, οι αυταπάτες περί κατ' ευφημισμόν “αριστερής κυβέρνησης”, “έντιμου συμβιβασμού” και οι προσδοκίες “για σκίσιμο των μνημονίων” κατέρρευσαν. Αυτό ακριβώς ήταν που από τη μία εγκλώβισε το λαό και τη νεολαία στη λογική του ευρωμονόδρομου και του “δεν υπάρχει εναλλακτική”, καταλήγοντας να ψηφίζει και πάλι ΣΥΡΙΖΑ* . Από την άλλη, απαξιώνοντας τις εκλογές και συλλήβδην την πολιτική, επέλεξε είτε να ψηφίσει “για την πλάκα της”, στηρίζοντας ωστόσο μνημονιακά κόμματα (βλ. Λεβέντης) ,είτε να απέχει διογκώνοντας το ρεύμα της αποχής. Αυτό το ρεύμα, σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, προέκυψε, τόσο από την απογοήτευση που δημιούργησε η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όσο και από την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος, η οποία θα κατέληγε σε κάθε περίπτωση (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) σε μνημόνιο. Όμως η απογοήτευση δεν είναι δύναμη κινητήρια και η αποχή από οποιαδήποτε διαδικασία δεν δίνει ανατροφοδότηση, δεν πυροδοτεί εξελίξεις και στην πράξη δε διαμορφώνει ένα καλύτερο μέλλον.  

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η συγκρότηση ενός κοινοβουλίου με κατεξοχήν μνημονιακές δυνάμεις, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, σίγουρα είναι αρνητική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της πληττόμενης κοινωνίας.  μνημονίου, του χρέους και της ΕΕ.  Από την άλλη, ανησυχητικό στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος, αποτελεί η σταθεροποίηση και εδραίωση της Χρυσής Αυγής (παρά την πτώση της σε απόλυτο αριθμό ψήφων), τόσο σε εκλογικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Ιδιαίτερα μετά την κυνική παραδοχή ανάληψης της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα, από πλευράς Μιχαλολιάκου λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Ωστόσο, η μείωση της εκλογικής της καταγραφής στα αστικά κέντρα, σε αντίθεση με την επαρχία, αναδεικνύει το ρόλο του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο έχει καταφέρει να οριοθετήσει πολιτικά την απήχησή της.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να δείχνουν μια έντονη προσπάθεια σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού (ειδικά με τις πολλαπλές μνημονιακές εφεδρείες εντός του κοινοβουλίου), όμως στην πραγματικότητα η ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου 3, ανοίγει ένα πεδίο κοινωνικών αντιπαραθέσεων και σε αυτό το πλαίσιο, ο δικός μας ρόλος είναι αναγκαίο να είναι καθοριστικός, προκειμένου τα ψήγματα αντίστασης και η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε από το ΟΧΙ και το κοινοβούλιο να μετατραπούν σε δύναμη συνολικής ανατροπής. 

Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι δυνατότητες αυτές, γίνεται ξεκάθαρος, αν ρίξουμε μια ματιά στο πόσο σκληραίνει η επίθεση σε λαό και νεολαία, εν μέσω προσπάθειας ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης και εκφράζεται μέσω του 3ου μνημονίου. Το μνημόνιο αυτό, το οποίο περιλαμβάνει πολύ πιο σκληρές αναδιαρθρώσεις από τα 2 προηγούμενα, σίγουρα διαμορφώνει μια ζοφερή πραγματικότητα για την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, παρά τις ψεύτικες υποσχέσεις από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ για “ισοδύναμα” μέτρα ελάφρυνσης. Συγκεκριμένα, οι τομές που προσπαθεί να επιβάλει περιλαμβάνουν συνολικές ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, αυξήσεις στη φορολογία, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, συμπίεση των αγροτικών στρωμάτων, επισφράγιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων κλπ.  

ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ?  
Ειδικά για τη νεολαία, όλα τα παραπάνω βρίσκονται μπροστά της και καλείται να τα αντιμετωπίσει με τους χειρότερους όρους. Βλέπουμε τη νεολαία σήμερα, είτε βρίσκεται εντός, είτε εκτός πανεπιστημίου, να έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία, την επισφάλεια ως κυκλική ανεργία (voucher, 5μηνα), τη μετανάστευση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι, εν τέλει, μια νεολαία, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της επίθεσης, με την προοπτική της να τσακίζεται περαιτέρω (σύμφωνο 1ης απασχόλησης κλπ) και αποκλείεται από κάθε κοινωνική παροχή. Ταυτόχρονα είναι εκείνη η νεολαία, η οποία στις εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι δεν έμεινε ένας απλός παρατηρητής, ψηφίζοντας κατά 82% ΟΧΙ, αμφισβητώντας την παραπάνω προοπτική. 

 Όσον αφορά το χώρο των πανεπιστημίων, είδαμε μέσα στην προηγούμενη χρονιά, το προσχέδιο νόμου Μπαλτά να προσπαθεί να κάμψει τις αντιστάσεις του φοιτητικού κινήματος και να πάρει με το μέρος της κυβέρνησης τους φοιτητές και τΙς φοιτήτριες, επιχειρώντας να συμπεριλάβει ένα μικρό κομμάτι των αιτημάτων και των κινητοποιήσεών του στο νομοσχέδιο, όπως κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος και άρση των διαγραφών, χωρίς να αγγίζει σε καμία περίπτωση τον πυρήνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σήμερα, μετά την ψήφιση και του 3ου μνημονίου και την κατάρρευση και των υπολειπόμενων αυταπατών, βλέπουμε να ετοιμάζεται νέος νόμος, ο οποίος εναρμονίζεται πλήρως με αυτά που προβλέπει το 3ο μνημόνιο, στηρίζεται στις συνθήκες του ΟΟΣΑ και τις επιταγές της ΕΕ, κατευθύνσεις που είδαμε να εκφράζονται παλιότερα με τον νόμο Διαμαντοπούλου (και τις τροποποιήσεις Αρβανιτόπουλου), χωρίς να αμφισβητούνται στο νομοσχέδιο Μπαλτά και είχαν βρει την μαχητική αντίδραση του φοιτητικού κινήματος το 2011.

Συγκεκριμένα, για όσες/ους είμαστε κάποιο διάστημα στο πανεπιστήμιο, βλέπουμε χρόνο με το χρόνο, την υποχρηματοδότηση να φέρνει σε αδιέξοδα την ίδια την ύπαρξή του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη δικιά μας παρουσία μέσα σε αυτό.
Μάλιστα επιβάλλεται από το χρέος το οποίο ούτε δημιούργησε ο λαός, ούτε του ανήκει (αλλά καλείται συνεχώς να το πληρώσει), όπως συμβαίνει και με το κούρεμα των αποθεματικών των πανεπιστημίων. Ήδη, γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα του μνημονίου συρρικνώνει τη δυνατότητα να πληρώνουμε το “δημόσιο” σχολείο και τα απαραίτητα για την είσοδο στην τριτοβάθμια φροντιστήρια. Ακόμη, μέσα στο πανεπιστήμιο βλέπουμε όλο και περισσότερους/ες φοιτητές/τριες να αναγκάζονται να δουλεύουν, ενώ ταυτόχρονα η περικοπή/διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (φοιτητικές λέσχες, εστίες, μεταφορές κλπ), που αποτελεί άμεσο επακόλουθο της υποχρηματοδότησης, εντείνει το παραπάνω φαινόμενο.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετακύλισης του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και τις φοιτήτριες αποτελεί η ιδιωτικοποίηση της λέσχης του ΑΠΘ (κάρτες σίτισης για λίγους, έλεγχοι, αντίτιμο που αναμένεται να επιβληθεί) και οι εστίες που δέχονται ελάχιστους/ες .  Ταυτόχρονα, η μείωση κατά 80% συνολικά της χρηματοδότησης, θα αποτυπωθεί με διαφορετικό τρόπο στα διάφορα ιδρύματα, ανάλογα με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης, η οποία θα αποτελέσει το μέσο κατανομής της χρηματοδότησης και θα συντελέσει στο προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τα κριτήρια της αξιολόγησης, φυσικά δεν είναι άλλα από το πόσο ανταποδοτικά και ανταγωνιστικά είναι τα ιδρύματα, αξιολογώντας προγράμματα σπουδών και ερευνητικό έργο (ειδικά σε σχολές θετικών επιστημών, πολυτεχνικές και υγείας).  Όλη αυτή η υποβάθμιση, η υποχρηματοδότηση κλπ έρχεται να απαντηθεί με την ένταση της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, καθώς τα ιδρύματα ψάχνουν να βρουν χορηγούς για να επιβιώσουν, λειτουργώντας και τα ίδια με ανταποδοτικά κριτήρια. 

 Επιπλέον, η υποστελέχωση των ιδρυμάτων, εντάθηκε την περίοδο των μνημονίων και της κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το διδακτικό προσωπικό, μειώνεται (είτε λόγω συνταξιοδότησης, είτε λόγω απουσίας προσλήψεων), ενώ οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν φροντίσει να απολύσουν ή να θέσουν σε διαθεσιμότητα το μεγαλύτερο κομμάτι του διοικητικού προσωπικού.   Και το χειρότερο; Στις ελλείψεις αυτές, που στοχευμένα δημιουργούν οι ίδιες οι κυβερνήσεις και τα υπουργεία τους (και στις οποίες συναινούν πρυτανείες και ένα συντριπτικό κομμάτι των καθηγητών), απαντάνε είτε με την υποκατάσταση των εργαζομένων με απλήρωτους (!) φοιτητές που (θα) εργάζονται «υποστηρικτικά» σε διάφορα πόστα (βιβλιοθήκες, διοίκηση κλπ), είτε με τις εργολαβίες, οι οποίες σημαίνουν υπέρογκο κέρδος εργολάβου, μαύρη και ελαστική εργασία για τους εργαζόμενους (σε πόστα όπως καθαριότητα, διοίκηση, διδασκαλία) σε κλίμα τρομοκράτησης. 

Ακόμη, η νέα συνταγή «αποτυχίας» που εξαπλώνεται στα ιδρύματα και έχει επιχειρηθεί να γίνει μέσω διάφορων εκπαιδευτικών νόμων (π.χ. νόμος Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου), όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι διασπάσεις αντικειμένων και πτυχίων (3 bachelor + 2 master ή 4+1). Μπορεί το φοιτητικό κίνημα να ανέκοψε τις φιλοδοξίες των εκάστοτε κυβερνήσεων και των εταίρων της ΕΕ (βλ. Μπολόνια), όμως η διάσπαση ακόμη πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας πιο απειλητική από ποτέ, ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, που προβλέπει συγκεκριμένες δυσμενείς δεσμεύσεις σε σχέση με την ενιαιότητα των γνωστικών αντικειμένων και κατ’ επέκταση τα επαγγελματικά δικαιώματα. Έτσι, βλέπουμε ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, τα προγράμματα σπουδών να αλλάζουν σε όλες τις σχόλες, εξυπηρετώντας τις παραπάνω κατευθύνσεις. Αυτό συμβαίνει, γιατί η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων με βάση τις ανάγκες της αγοράς σήμερα υποβάλουν την ύπαρξη υπερεξειδικευμένου, εργατικού δυναμικού, πολυδιασπασμένου, φτηνού και χωρίς δυνατότητα συλλογικής κατοχύρωσης/διεκδίκησης.  

Σε αυτό το πανεπιστήμιο που περιγράφουμε παραπάνω, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που δεν προσαρμόζονται και δεν πειθαρχούν δε μπορούν να υπάρχουν. Γι' αυτό είδαμε, ειδικά πέρυσι (και συνεχίζεται και φέτος) την ένταση της αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων, με τις πρυτανείες, που πάνε χέρι-χέρι με τα Συμβούλια Ιδρύματος, να πρωτοστατούν στην καταστολή του φοιτητικού κινήματος εντός των σχολών, χρησιμοποιώντας ακόμη και ΜΑΤ (βλ. ΕΚΠΑ, ΠΑΜΑΚ, Φιλολογία ΑΠΘ κλπ)!  Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου συνεχώς άρονται κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, και η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση φαίνεται όλο και να απομακρύνεται, ο ανταγωνισμός, ο ατομικός δρόμος και η εντατικοποίηση (η οποία οξύνεται και με τις διαγραφές στα ν+2) συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κανιβαλικού κλίματος μεταξύ των φοιτητών/ριών, των μελλοντικών δηλαδή εργαζόμενων. Καλλιεργείται, λοιπόν, ένα κυνήγι προσόντων, να πας σε όσο το δυνατόν περισσότερα σεμινάρια, πρακτικές κλπ προκειμένου να αποκτήσεις έστω και μια δεξιότητα παραπάνω, από το συνάδελφό σου για να βρεθείς σε μια προνομιακή θέση στην αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα, όμως, κυβερνήσεις, ΕΕ, κεφάλαιο ετοιμάζουν για όλες και όλους ένα μέλλον ανεργίας, επισφάλειας, μετανάστευσης, το οποίο μόνο συλλογικά και αλληλέγγυα μπορούμε να το αντιπαλέψουμε, κι όχι ανταγωνιστικά και ατομικίστικα.  

Το καλοκαίρι λοιπόν πέρασε κι εμείς ερχόμαστε, άλλοι για πρώτη φορά και άλλοι για πολλοστή, να μπούμε ξανά στην καθημερινότητα των σχολών και μαζί με αυτή σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη για εμάς, τους φίλους και τις οικογένειές μας. Τριγύρω μας, παντού φωνές που επιμένουν πως «λεφτά δεν υπάρχουν» και πως «πρέπει να κάνουμε θυσίες», καταλήγοντας με στόμφο στο «there is noalternative» που επιτάσσει το δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συνεχών μνημονίων, που προβάλλει και η κυβέρνηση ως μονόδρομο προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, λεφτά εμφανίζονται ως διά μαγείας και χαρίζονται απλόχερα στις τράπεζες και τους δανειστές.  Μπροστά σε αυτή την αντίφαση που ντύνει κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση της καθημερινότητάς μας, καλούμαστε όπως όλες και όλοι να πάρουμε θέση. Θέση υπέρ όλων εμάς, που όπως λέει και ένας στίχος του Λειβαδίτη «είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο». Και θα το κάνουμε στη βάση της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης. Επιλέγουμε να αποφασίζουμε για όσα μας αφορούν μέσα από συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως οι συνελεύσεις, μακριά από λογικές που θέλουν άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Γνωρίζοντας πως οι κατακτήσεις δεν κερδίζονται από τον καναπέ, αλλά μέσα από πραγματικούς αγώνες υπεράσπισης των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας. Στο τιμόνι, οι πραγματικές ανάγκες και τα όνειρά μας που αρνούνται να μπουν σε προκατασκευασμένα καλούπια.  

Είμαστε η γενιά που δε θα συμβιβαστεί στο ούτε ρήξη ούτε υποταγή, είμαστε η γενιά της σύγκρουσης με κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο που υποθηκεύουν το μέλλον μας. Είμαστε η γενιά του ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.  

Καλούμε όλες και όλους τις φοιτήτριες και τους φοιτητές να μαζικοποίησουν τις γενικές τους συνελεύσεις.  Καλούμε:
_στην συγκέντρωση του Σωματείου Εργαζομένων στο Λιμάνι της Θεσ/κης που αποφάσισαν διήμερη στάση εργασίας την Τετάρτη 21 και την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου το λιμάνι
 _στο αντιφασιστικό-αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στις 20 Οκτωβρίου στις 18.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου
_στο πανελλαδικό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στον Έβρο στις 31 Οκτωβρίου

Συμμετέχουμε μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους στο συντονισμό των σωματείων, συλλογικών φορέων και συλλογικοτήτων για το αντιπολεμικό-προσφυγικό.

ΕΑΑΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Ανακοίνωση ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης για τη βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα

Μέρα πένθους η 10η Οκτώβρη που στη γειτονική Τουρκία η αιματηρή βομβιστική επίθεση σε προσυγκεντρώσεις συνδικάτων και οργανώσεων της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, λίγο πριν το προγραμματισμένο μεγάλο συλλαλητήριο των μαζικών οργανώσεων της Τουρκίας για την ειρήνη, ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό σκοτώνει πάνω από εκατό διαδηλωτές και αφήνει πίσω της εκατοντάδες τραυματίες.

Αποτελεί συνέχεια των βομβιστικών επιθέσεων που είχαν πραγματοποιηθεί πριν τις προηγούμενες εκλογές το καλοκαίρι, στη συγκέντρωση του HPD [] και στοχεύει ξεκάθαρα στη τρομοκράτηση και την καταστολή τόσο του εργατικού και λαικού κινήματος στη Τουρκία, όσο και του κουρδικού λαού που παλεύει για τα δημοκρατικά δικαιώματα, την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή του [όπως στο Κομπάνι]. Η επίθεση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της περαιτέρω αυταρχικοποίησης της καταστολής. Ακόμη, δεν είναι ξεκομμένη από τη συνολικότερη προσπάθεια του τουρκικού κράτους και ειδικότερα της κυβέρνησης δολοφόνων του Ερντογάν (με τη συνδρομή του παρακράτους) να ελέγξει και να επικαθορίσει την έκβαση των εκλογών, με τον αποκλεισμό της αριστεράς, των οργανώσεων και των αγωνιστών της.

Με τη στήριξη και τη βοήθεια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της κρίσης, βλέπουμε την όξυνση των επιθέσεων, που τόσα χρόνια ευθύνονται για την σφαγή των λαών της Μέσης Ανατολής. Αυτοί οι μηχανισμοί, καθώς και το τουρκικό κράτος χρηματοδοτούν και  προωθούν την ανάπτυξη του φασιστικού ISIS, ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στις παραπάνω επιθέσεις.

Ως ΕΑΑΚ καταδικάζουμε την επίθεση αυτή, που αποτελεί κομμάτι των γενικότερων ιμπεριαλιστικών επιθέσεων και επεμβάσεων και στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στους εξεγερμένους λαούς της Μέσης Ανατολής, το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τις αριστερές οργανώσεις, που παρά τη σκληρή και δολοφονική καταστολή συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Καλούμε  τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, μέσα από τους φοιτητικούς τους συλλόγους και τις συλλογικές τους διαδικασίες, να συνεχίσουν την αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική παρακαταθήκη του φοιτητικού κινήματος, το οποίο αποτελεί οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού. Ένα τέτοιο κίνημα, με αντιιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά, αντιφασιστικά χαρακτηριστικά, πρέπει να συγκρούεται ανυποχώρητα με τον ιμπεριαλισμό και τους μηχανισμούς  του.

Καλούμε στην πορεία την Τρίτη 20_10 στις 18.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου, μαζί με σωματεία και συλλογικούς φορείς.

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ