Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Φασιστικό παραλήρημα του αντιπρύτανη

Ο αντιπρύτανης και καθηγητής Φιλολογίας Τζιτζιφόπουλος  προέβη στις εξής απίστευτες δηλώσεις: "πρέπει να φασιστοποιηθούν όσοι είναι στην εξουσία. Αν παραφέρεσαι να τρως μια σφαλιάρα, όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου."
Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε παραιτήθηκε. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Μήτκα "οι δηλώσεις του δεν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις των πρυτανικών αρχών". Ποιον κοροϊδεύει; Ο ίδιος ο Μήτκας είναι αυτός που διόρισε αυτό το φασιστικό κατακάθι στην αντιπρυτανεία. Ο ίδιος ο Μήτκας φυσικά είναι με τη σειρά του διορισμένος από την κυβέρνηση με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετεί τα σχέδιά της και τα σχέδια των επιχειρήσεων που έχουν ήδη μπει στο πανεπιστήμιο. Οι δηλώσεις του  Τζιτζιφόπουλου επομένως δηλώνουν σε ακραία μορφή τις προθέσεις των πρυτανικών αρχών να τσακίσουν όσες φωνές αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Δε θα τους περάσει. Το φοιτητικό κίνημα δεν εκφοβίζεται!

Παρακάτω ακολουθεί η απάντηση του Συλλόγου Φοιτητών Φιλολογίας στο φασιστικό παραλήρημα του Τζιτζιφόπουλου:

Οι τελευταίες πρωτοφανέρωτες εξελίξεις αναδεικνύουν ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια στο σύνολό τους διοικούνται σήμερα από τις πιο αυταρχικές πρυτανείες μεταπολιτευτικά. Οι νέοι πρυτάνεις της βίας και της καταστολής, με πρωτοπόρο τον Φορτσάκη, προβαίνουν από τους τρεις πρώτους μήνες ανάληψης της εξουσίας τους σε πρακτικές αυταρχισμού και τρομοκράτησης μέσα στο πανεπιστήμιο. Άλλοτε με ΜΑΤ κι εισαγγελείς, άλλοτε με μπράβους, θυματοποιημένες πλην επιθετικές καταγγελίες κι απειλές πειθαρχικών διώξεων σε βάρος φοιτητών, οι νέες πρυτανείες παίρνουν ξεκάθαρα θέσεις μάχης ενάντια στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, στο πανεπιστημιακό ασύλο, στον φοιτητικό συνδικαλισμό, στις ριζοσπαστικές  μορφές πάλης και τις αγωνιστικές μας αποφάσεις. Οι εγκάθετοι λοιπόν πρυτάνεις που βαπτίζουν τις γενικές μας συνελεύσεις και τις δημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων μας «μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές» είναι οι ίδιοι που με την παρούσια ΜΑΤ και μπράβων επιχειρούν να μας αποκλείσουν (ακόμη και με ανοιγμένα κεφάλια, όπως αυτά των συναδέλφων μας από το Σ.Φ. Οικονομικού Αθήνας) από τα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου και να οριοθετήσουν την υλοποίηση των αποφάσεων των γενικών μας συνελεύσεων αποφασίζοντας και διατάζοντας στο λεπτό lock-out ολόκληρων κτιρίων. Με τις κυβερνητικές πλάτες και τον Λοβέρδο να θαυμάζει την πυγμή και το σθένος τους, οι πρυτανείες στο σύνολό τους έχουν βαλθεί να αλλάξουν άρδην τη φυσιογνωμία του ελληνικού πανεπιστημίου παγιώνοντας το κυβερνητικό δόγμα "ησυχία, τάξη και ασφάλεια", στρώνοντας το δρόμο για ένα πανεπιστήμιο θεσμοποιημένου αυταρχισμού, έτσι όπως περιγράφεται από το νέο καταστατικό λειτουργίας των Ιδρυμάτων, τον Οργανισμό.

Ζωτικό κομμάτι μιας τέτοιας πρυτανείας είναι και ο πρόεδρος του τμήματος Φιλολογίας, Γ. Τζιφόπουλος. Σε ρόλο αντιπρύτανη ακαδημαϊκών υποθέσεων, ο Τζιφόπουλος στηρίζει και συμμετέχει ενεργά στις αυταρχικές κινήσεις της νέας πρυτανείας του ΑΠΘ με επικεφαλής τον Π. Μήτκα. Κινήσεις οι οποίες μεταφράζονται σε: τοποθέτηση μπράβων έξω από την αίθουσα της Συγκλήτου προκειμένου να παρεμποδιστεί η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων στην διαδικασία της, καταναγκαστικό και παράνομο κλειδαμπάρωμα εργαζομένων στο κτίριο διοίκησης, lock out του κτιρίου διοίκησης προκειμένου οι φοιτητικοί σύλλογοι να μην υλοποιήσουν τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων για κατάληψη της πρυτανείας. 

Αντίστοιχες κατευθύνσεις και κινήσεις εξειδικεύονται και στο εσωτερικό του Τμήματος Φιλολογίας με τις αυταρχικές επιλογές του Τζιφόπουλου ως προέδρου του τμήματος ήδη από το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος.  Ο αντιπρύτανης, που καθ' όλη τη διάρκεια της περσινής χρονιάς, ανήμπορος ν' ανταπεξέλθει ως πρόεδρος του τμήματος φιλολογίας στις πιέσεις του φοιτητικού συλλόγου, κατέληγε ευθυνόφοβα  σε μια μόνιμη απειλή παραίτησης από τα καθήκοντά του, τώρα στελεχώνοντας πια την νέα πρυτανεία, οξύνει την αντιπαράθεσή του με τους φοιτητές. Προφανώς η νέα του καρέκλα και οι "πλάτες" συνολικά των αυταρχικών πρυτανειών είναι αυτή που τον οδηγεί με επικίνδυνη ευκολία σε δηλώσεις "πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι κατέχουμε θέσεις εξουσίας", προδίδοντας τελικά την χουντικής έμπνευσης πολιτική του και τη νοσταλγία του στο πανεπιστήμιο της επταετούς δικτατορίας. Ο αυταρχισμός και οι νέες απαράμιλλες πρυτανείες, αλλά και οι εγκάθετοι καθηγητές που τις στελεχώνουν  δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Ο Φορτσάκης, ο Τζιφόπουλος, ο Μήτκας αποτελούν μονάχα κάποια από τα πολλά φασιστοειδή μαργαριτάρια που στελεχώνουν και υποστηρίζουν ενεργά τις νέες πρυτανείες. Αυταρχικές κλίκες καθηγητών στο εσωτερικό της Φιλοσοφικής Σχολής και συνολικά του Πανεπιστημίου υπάρχουν και δεν χάνουν ευκαιρία - μέσα κι έξω από τα φοιτητικά αμφιθέατρα- να στοχοποιούν τους φοιτητές που αγωνίζονται και να καταστέλλουν το φοιτητικό κίνημα, να εγγυώνται την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση , να υπερασπίζονται τους υπό διαμόρφωση Οργανισμούς.

Ωστόσο το φοιτητικό κίνημα δεν έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τη βία και τον αυταρχισμό. Ίσα-ίσα οι φοιτητικοί σύλλογοι ανέκαθεν αντιπάλευαν τέτοιες αυταρχικές φυσιογνωμίες και πρακτικές, ανέκαθεν έρχονταν σε σύγκρουση με καθηγητές και πρυτάνεις νοσταλγούς και υποστηρικτές της χούντας. Οι δίκαιοι αγώνες του φοιτητικού κινήματος δεν δυσφημούνται, δεν στοχοποιούνται, δεν καταστέλλονται από μειοψηφίες. Κόντρα σε όσους υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον μας συνεχίζουμε μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τι δημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητικών μας συλλόγων να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και την εργασιακή μας προοπτική. Τα χουντικά κατακάθια που επιχειρούν να μας αποστερήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε με αξιοπρέπεια ενάντια στο νέο πανεπιστήμιο-έκτρωμα δεν χωρούν μέσα στις σχολές μας. 

ΟΙ ΝΕΕΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΕΣ, ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΜΟΝΙΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΠΑΙΡΝΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ανοικτό σχήμα (συνέλευση) της Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.!
  
Δευτέρα 24/11 στις 18:00 στο φουαγιέ του Πύργου!

Συζητάμε και αποφασίζουμε τη δράση μας για το επόμενο διάστημα! Η Α.Ρ.ΠΑ. ΕΑΑΚ λειτουργεί μέσα από αυτές τις ανοικτές σε όλους συνελεύσεις αμεσοδημοκρατικα,  χωρίς ιεραρχίες, αρχηγούς και καθοδηγήσεις. Συζητάμε και αποφασίζουμε συλλογικά!

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014



Δημοκρατία από τα Lidl…
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014: ο πρύτανης Φορτσάκης κλείνει πραξικοπηματικά το ΕΚΠΑ
με λοκ άουτ και ΜΑΤ  για να μπλοκάρει τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των
Φοιτητικών Συλλόγων για κατάληψεις εν όψει του εορτασμού του Πολυτεχνείου. ΜΑΤατζήδες
χτυπάνε αλύπητα φοιτητές και φοιτήτριες που συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν
ενάντια στην κατάπτυστη αυτή απόφαση.

Αμέσως ξεσπούν πορείες διαμαρτυρίας στην Αθήνα που καταπνίγονται στο ξύλο και στα
χημικά. Στους δρόμους της Αθήνας εκτυλίχθηκαν σκηνές απίστευτης ωμότητας από τις
δυνάμεις καταστολής. 
     



























Το είχε πει άλλωστε λίγο καιρό πριν ο Σαμαράς, που αποκαλούσε τους φοιτητές που αντιστέκονται στα σχέδιά του «θρασίμια». «Τα πανεπιστήμια θα πάψουν να είναι κέντρα ανομίας». Προφανώς για αυτόν η ανομία είναι οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αγώνες των φοιτητών. Θέλουν να κάμψουν κάθε αντίσταση για να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τα σχέδιά τους.

Την ίδια στιγμή, στο δρόμο βγαίνουν και οι μαθητές ενάντια στο απάνθρωπο Νέο Λύκειο. Όπως και με τους φοιτητές, ξεσπά ένας λυσσαλέος πόλεμος εναντίον τους από τα κυριαρχα ΜΜΕ με σκοπό να λοιδορήσουν και να απαξιώσουν τους αγώνες του μαθητικού κινήματος.

Παρόλαυτα, μαθητές και φοιτητές δε λύγισαν και κατέκλυσαν τους δρόμους στις μεγαλειώδεις πορείες στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε καθεστώς απίστευτης αστυνομοκρατίας.





Και τώρα;


Την επαύριο της 17 Νοέμβρη, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ξαναμπήκαν στα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων. Ήδη πολλές σχολές  στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ (τα δύο μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Αθήνας) τελούν υπό κατάληψη. Αντίστοιχη απόφαση πήρε και το πανεπιστήμιο Ρεθύμνου στη μαζικότερη Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε από το 2006, ενώ Γενικές Συνελεύσεις έχουν ήδη οριστεί αυτή τη βδομάδα και στη Θεσσαλονίκη.

Ο ξεσηκωμός των φοιτητών ενάντια στην κρατική καταστολή είναι απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Πρόκειται γενικότερα για τους αγώνες που θέλει και πρέπει να δώσει μια γενιά που βλέπει τα όνειρά της να σβήνουν. Βλέπει το πανεπιστήμιά της να διαλύονται και να ξεπουλιούνται σε επιχειρήσεις, βλέπει να διαγράφεται γιατί δεν μπορεί να ολοκληρώσει τις σπουδές της, βλέπει το πτυχίο της να είναι διαβατήριο στην ανεργία, την ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία των voucher και των πεντάμηνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βλέπει ένα κράτος να της στερεί ακόμα και το δικαίωμα στον ίδιο τον αγώνα, το δικαίωμα στο να διεκδικεί αυτά που της αξίζουν. Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να προτάξουμε το δρόμο του συλλογικού και ανυποχώρητου αγώνα τώρα! ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ;


Οι δύο κόμβοι της Γενικής Απεργίας της 27 Νοέμβρη και της επετείου δολοφονίας του Αλέξη 6η Δεκέμβρη να αποτελέσουν έναυσμα για να βγει επιτέλους το φοιτητικό κίνημα στο δρόμο και να σαρώσει τις αντιλαϊκές πολιτικές!

                          ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ! ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ 
                                                                                ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ! 
                              ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΤΔΕ
                             ΤΡΙΤΗ 25/11 ΣΤΙΣ 15:00 ΣΤΟΝ 1ο ΟΡΟΦΟ!

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Απόφαση πανελλαδικού διημέρου ΕΑΑΚ 7 και 8 Νοέμβρη

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη μία με συνέχιση και βάθεμα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, χωρίς να φαίνεται κάποιο ηγεμονικό σχέδιο υπέρβασής της από αστική σκοπιά.  Ως απόρροια της κρίσης και όσο αυτή δεν ξεπερνιέται με έναν δυναμικό τρόπο για το κεφάλαιο, ραγδαίες είναι οι εξελίξεις σε χώρες όπου οξύνονται οι ήδη υπάρχουσες ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα στη μέση Ανατολή και στην Ουκρανία όπου ο δυτικός καπιταλισμός ωθούμενος από τις ιμπεριαλιστικές του επιδιώξεις εκμεταλλεύεται και μετασχηματίζει τις αντιθέσεις στις χώρες αυτές, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύονται ελπιδοφόρα παραδείγματα κινημάτων. Χαιρετίζουμε τον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού και της εργατικής τάξης της Αν. Ουκρανίας και την Παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας οι νεοφιλελεύθερες και αντιδημοκρατικές πολιτικές οξύνονται, ειδικά υλοποιείται από τις κυβερνήσεις και κεντρικά από Κομισιόν – ΕΚΤ ένα σύνολο αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που ανά εθνικό επίπεδο αυξάνει την εκμετάλλευση, καταργεί τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, προχωρά σε δραματική ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων, λεηλατεί τα απομεινάρια του «κράτους πρόνοιας», ενώ σε επίπεδο ολοκλήρωσης βαθαίνει την επιτροπεία της ΕΕ με ευθεία αμφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας πάνω στις χώρες, μονιμοποιεί τη δημοσιονομική πειθαρχία, ενισχύει ακόμα περισσότερο την ηγεμονία των ευρωπαϊκών πολυεθνικών μονοπωλίων, των τραπεζών και βεβαίως των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών, με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό σε πρώτο ρόλο. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή της στενής πρόσδεσης στην αρχιτεκτονική της ΕΕ από πλευράς των αστικών τάξεων αναδεικνύει τον ταξικό της χαρακτήρα. Σήμερα λοιπόν, περισσότερο από ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες για μια «φιλολαϊκή στροφή» της πολιτικής της ΕΕ.

Τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κρίσης που στην Ελλάδα συνεχίζει και βαθαίνει αποτυπώνονται με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την παρατεταμένη ύφεση και τη μηδενική βιομηχανική ανάπτυξη. Η επιμονή της κυβέρνησης και τις αστικής τάξης σε κεντρικές επιλογές τους (ΕΕ, ευρώ, ιδιωτικοποιήσεις, αποπληρωμή του χρέους) και η αδυναμία περιγραφής ενός θετικού προτάγματος που να στρατεύει τις λαϊκές μάζες συμβάλλει στην αδυναμία σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού.

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά και την προσφυγή της για ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή δείχνει ακόμη μεγαλύτερη αποδυνάμωση και αδυναμία να συνάψει κοινωνικές και εκλογικές συμμαχίες. Φαίνεται ότι θα δώσει την μάχη για να υπερβεί τον κάβο της προεδρικής εκλογής, με τη συγκέντρωση 180 βουλευτών, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα (τρομοκρατία από τις αγορές, εκβιασμοί, χρηματισμοί βουλευτών, πίεση από ΕΕ-ΔΝΤ). Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελεί κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και δε θα εκφράζει τη λαϊκή βούληση. Απέναντι στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την εκλογική αναμονή, ο μόνος δρόμος για την αποτροπή αυτής της εξέλιξης και την ανατροπή της κυβέρνησης και της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι η μαζική λαϊκή κινητοποίηση και ο παλλαϊκός ξεσηκωμός.

Η ΝΔ αποτελεί το βασικό κορμό της κυβέρνησης και τον κύριο πολιτικό εκφραστή της αστικής τάξης. Εντείνοντας την ακροδεξιά- αντιαριστερή- αντικομμουνιστική ρητορεία της. Παράλληλα εκφράζοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό διατηρεί συμμαχίες με αντιδραστικά κομμάτια:

Τα σχέδια για την ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς» (με το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι κ.λπ.) έχουν μείνει στα χαρτιά, ενώ εντείνεται η φθορά και η αποσάθρωση αυτού του πολιτικού χώρου. Επιπλέον, οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς έλκονται από την προοπτική εκλογικής- κυβερνητικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η βίαιη επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία και η συνεπακόλουθη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης οδήγησε στην ενσωμάτωση των πιο αντιδραστικών τμημάτων των μικροαστικών στρωμάτων στη ΧΑ. Παράλληλα, μερίδες της αστικής τάξης (π.χ. εφοπλιστές) την αξιοποιούν για το προχώρημα των επιταγών του κεφαλαίου. Στην όξυνση της καταστολής προστίθεται και η δράση της ΧΑ, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με τον κατασταλτικό μηχανισμό, χτυπώντας εκεί που αυτός δεν φτάνει (πχ επιθέσεις σε συνδικαλιστικούς φορείς) και ταυτόχρονα διατηρεί τη δική της αυτοτέλεια, ξεδιπλώνοντας τη δικιά της ατζέντα που φτάνει μέχρι και δολοφονίες αγωνιστών όπως του Παύλου Φύσσα. Η ΧΑ παραμένει ισχυρή εκλογικά και πολιτικά. Από την άλλη πλευρά δεν έχουν ευοδωθεί, αν και δεν έχουν εγκαταλειφθεί, και τα σχέδια ανασυγκρότησης του ακροδεξιού χώρου, ακόμα και η χρήση μιας «διαφορετικής» Χρυσής Αυγής ή τμήματός της, όπως δείχνει σειρά κινήσεων, αποδεικνύοντας ότι ο όψιμος κυβερνητικός «αντιφασισμός» δεν αποτελεί απάντηση στο φασιστικό φαινόμενο, αλλά η αντιφασιστική πάλη χρειάζεται να γίνει πλατιά υπόθεση του ενιαίου αγώνα εργαζομένων και νεολαίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την παρουσίαση των κυβερνητικών του «δεσμεύσεων» στην ΔΕΘ και με τη συνολική του παρουσία αποσαφηνίζει το περιεχόμενο της πολιτικής και της κυβερνητικής του πρότασης. Κάνει συνεχώς υποχωρήσεις και αρνείται κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο. Είναι ενδεικτική η θέση του απέναντι στο χρέος και η συνεχή υποχώρησή του. Η κυβερνητική του πρόταση είναι κυβέρνηση εθνικής ή κοινωνικής σωτηρίας, με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ (με επιδίωξη αυτοδυναμίας) και με πολιτική που θα παίρνει ορισμένα μέτρα ανάσχεσης της πιο ακραίας φτώχειας, χωρίς να ανατραπούν οι «δεσμεύσεις της χώρας», ουσιαστικά χωρίς κατάργηση του μνημονίου και καταγγελία δανειακών συμβάσεων, με σεβασμό στο Σύμφωνο Σταθερότητας, τις συνθήκες της ΕΕ και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Το πρόγραμμά του αποδέχεται βασικούς κόμβους της επίθεσης(ευρώ, χρέος) και αυτό αξιοποιείται από την ηγεσία του , με τις διαρκείς δεξιές μετατοπίσεις του, στην επιλογή του να εκφράσει μερίδες της αστικής τάξης. Συμπερασματικά, το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης του μνημονιακού κεκτημένου, ακόμα κι αν πλευρές του ευαγγελίζονται παλαιότερου τύπου κοινωνικά συμβόλαια, τα οποία δεν μπορούν να επανασυναφθούν εν μέσω κρίσης.

Το ΚΚΕ παρεμβαίνει προβάλλοντας ένα σύνολο οικονομικών κυρίως αιτημάτων σε συνδυασμό με την γενικόλογη προβολή της ασαφούς λαϊκής εξουσίας. Αν και διακηρυκτικά δεν αρνείται την αναγκαιότητα για επαναστατικές αλλαγές και ανατροπές, στην ουσία αρνείται το ξέσπασμα μαζικών μαχητικών αγώνων στο σήμερα, με τη δικαιολογία ότι όποια κινηματική ανάταση είναι επικίνδυνη για την κυβέρνηση, προωθεί το ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική κυβέρνηση που θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Το ΚΚΕ με ηττοπαθή τρόπο υποτιμά τη δυνατότητα του λαού να κερδίζει στο σήμερα με τους αγώνες του και ουσιαστικά καλεί σε αγώνες διαμαρτυρίας απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, ενώ σεχταριστικά απομονώνεται από κάθε μετωπική κινηματική δράση. Αντιτίθεται και επιτίθεται με σφοδρότητα στη λογική και στις προτάσεις για αποφασιστικό αγώνα διαρκείας, με κλιμάκωση του ενδοαριστερού εμφυλίου. Καταλήγει λοιπόν, στο ξεπούλημα μιας σειράς αγώνων, εφόσον αυτοί δεν ελέγχονται από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ενσωματώνοντας και καλλιεργώντας ταυτόχρονα συνείδηση και κουλτούρα υποταγής και ηττοπάθειας και εγκλωβίζει τα εργατικά- λαϊκά κομμάτια με τα οποία επικοινωνεί. Στις κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης, όπως η απεργία των καθηγητών έχει παίξει αντικειμενικά σταθεροποιητικό ρόλο.

Εκπαίδευση και αναδιάρθρωση

Στην Ελλάδα του σήμερα και η νεολαία γίνεται πεδίο πειραματισμού για την υπέρβαση της κρίσης από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Προκειμένου η νέα γενιά να εμπεδώσει την πραγματικότητα της κρίσης και τη διαμόρφωση ενός εργαζόμενου ευέλικτου, φτηνού, εξειδικευμένου, αναλώσιμου, κινητικού, πειθήνιου και εξατομικευμένου, η εκπαίδευση οφείλει να ευθυγραμμιστεί ταχύτερα και με έντονα αυταρχική μεθοδολογία επιβολής των επιδιώξεων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με τις αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή, την ανάγκη εύρεσης νέου πεδίου κερδοφορίας και τις νέες εργασιακές σχέσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει πλήρως διαμορφωμένο υπόδειγμα από τον αστικό συνασπισμό εξουσίας που να εξασφαλίζει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αντίστοιχα δεν υπάρχει και πλήρες πρότυπο για τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς αλλά ένα σύνολο πειραματισμών με βασικές κατευθύνσεις τη διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και την ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας.

Διάλυση δημόσιου – δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας.
Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ σε κάθε επίπεδο λειτουργίας τους, χάνουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα. Μέσα από τη συστηματική, μεθοδευμένη και οριστική διάλυση των υπαρχουσών δομών (χρόνια υποχρηματοδότηση, ελλείψεις προσωπικού κλπ.). Η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και η επιβολή διδάκτρων σ ένα επόμενο στάδιο, όπως και το πέρασμα λειτουργιών του πανεπιστημίου όπως η σίτιση και η στέγαση σε ιδιώτες έρχονται να καταργήσουν εντελώς την έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Αντ’ αυτού, οι φοιτητές θα μπορούν  να παίρνουν φοιτητικά δάνεια ως λύση απέναντι στην εξάλειψη των φοιτητικών παροχών. Παράλληλα, αναγνωρίζεται η ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς μέσω κατατακτήριων εξετάσεων υπάρχει η δυνατότητα ένταξης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αποφοίτων ΙΕΚ, ενώ πλέον όλα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα έχουν αναγνωρισμένους τίτλους σπουδών. Παράλληλα με αυτό τον τρόπο, επιχειρείται να εμπεδωθεί πλήρως μια επιχειρηματική αντίληψη όσο αφορά τη διαχείριση των εκροών καθώς και την ίδια τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Χαρακτηριστικό η αξιοποίηση της χρηματοδότησης θα γίνεται στην κατεύθυνση της εμπέδωσης των αναδιαρθρωτικών τομών με μοχλό την αξιολόγηση για τα ιδρύματα και παράλληλα της αξιοποίηση των ερευνητικών δομών με ανταποδοτικά κριτήρια. Τέλος, σχολές με ερευνητική δραστηριότητα δημιουργούν οι ίδιες ΝΠΙΔ στο εσωτερικό τους, ενώ ακόμα και οι Ειδικοί Λογαριασμοί Κονδυλίων και Έρευνας συγκροτούνται θεσμικά με επιχειρηματικούς όρους. Η χρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ συνδέεται άμεσα με την ανταπόκριση στα κριτήρια αξιολόγησης. Για πρώτη φορά επιτρέπεται η ιδιωτική χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, με τη δυνατότητα μάλιστα ιδιωτών να χρηματοδοτούν συγκεκριμένες έδρες και μαθήματα, βρίσκοντας επιπλέον και έναν πιο άμεσο και ευέλικτο τρόπο να μεταβάλλουν και να εξειδικεύσουν τα προγράμματα σπουδών. Την ίδια ώρα στις σχολές πρώτης ταχύτητας του ελληνικού καπιταλισμού, χωρίς να αμφισβητείται ο κυρίαρχος ρόλος του κράτους, εμφανίζονται εταιρίες-χορηγοί με στόχο τον προσανατολισμό της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Τσάκισμα πτυχίων και εργασιακής προοπτικής.
Οι μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια έρχονται να κάνουν ακόμα πιο δυσοίωνη την εργασιακή προοπτική της νεολαίας, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει τα εφιαλτικά ποσοστά της ανεργίας, καθώς και την απουσία της όποιας εργασιακής κατοχύρωσης. Η διάσπαση των προγραμμάτων σπουδών σε κύκλους, η κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και η αντικατάστασή τους από τους ατομικούς φακέλους προσόντων εισάγουν το φοιτητή σε μία πλήρως εξατομικευμένη διαδικασία σπουδών. Σ” αυτό συμβάλει επικουρικά και η κατεύθυνση δημιουργίας προγραμμάτων σπουδών «πολλών ταχυτήτων» εντείνοντας με αυτό τον τρόπο των επιχειρούμενο κατακερματισμό των αποφοίτων, και πλέον ο νέος απόφοιτος θα βρίσκεται σε μία συνεχή διαδικασία ανταγωνισμού, σε ένα διαρκές κυνήγι συλλογής τίτλων σπουδών, προσόντων και πιστωτικών μονάδων μέσα από σεμινάρια, ιδιωτικές σπουδές και προγράμματα δια βίου μάθησης. Ενάντια δηλαδή σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικής κατοχύρωσης

Σήμερα όταν η ανεργία στους νέους αποκτά δομικά χαρακτηριστικά, ο κατακερματισμός τους είναι απαραίτητος για να παγιώνεται η ατομική ένταξη του εργαζόμενου στη νέα εργασιακή πραγματικότητα. Αυτό με τη σειρά του επιβάλλει ένα κλίμα γενικευμένου ανταγωνισμού που διαρρηγνύει και τις βασικές όψεις της συλλογικής συνείδησης του φοιτητικού σώματος και δημιουργεί το πρόσφορο έδαφος για την κυριαρχία εξατομικευμένων κοινωνικών συμπεριφορών σταθεροποιώντας την φύση και τα χαρακτηριστικά της επιχειρούμενης αλλαγής εντός του πανεπιστημίου που ταυτίζεται απόλυτα με την ριζική αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (όπου κυριαρχούν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα ωράριο-λάστιχο, η ανασφάλιστη φθηνή και ευέλικτη απασχόληση).

Αυταρχικοποίηση της λειτουργίας των ιδρυμάτων- Χτύπημα στις δημοκρατικές ελευθερίες και κεκτημένα, χτύπημα στο άσυλο.
Στοιχείο της περιόδου με ιδιαίτερη σημασία όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες εξελίξεις, αποτελεί η πλήρης εμπέδωση του δόγματος μηδενικής ανοχής που συναντάμε καθημερινά στην Ελλάδα της κρίσης και εντός πανεπιστημίου. ΟΙ πρυτανικές αρχές και το υπουργείο παρακάμπτουν οποιαδήποτε συλλογική απόφαση (φοιτητών, διοικητικών κτλ) ώς τυπικότητα, εξευτελίζοντας τη συνδικαλιστική δράση. Παράλληλα, οποιοσδήποτε κινητοποιείται αντιμετωπίζεται περίπου ως τρομοκράτης. Άλλωστε η ανάδειξη νέων αυταρχικών πρυτανειών αναδιατάσσει πλήρως το συσχετισμό δύναμης μεταξύ φοιτητικού σώματος και καθηγητών και εντείνει την εκδικητικότητα που θα μπορεί να έχει το καθηγητικό μπλοκ απέναντι σε φοιτητές. Στα παραπάνω τομή αποτελεί η  αυταρχική απάντηση των κινητοποιήσεων στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ με ΜΑΤ και αποκλεισμό του χώρου από εργαζόμενους και φοιτητές αλλά και η δίωξη πληθώρας αγωνιστών της ΕΑΑΚ με όρους προσωπικής καταστολής και τρομοκρατίας. Η παραβίαση του ασύλου γίνεται καθημερινό φαινόμενο, πολλές φορές με χαρακτήρα επίδειξης δύναμης από τις δυνάμεις καταστολής και συγκεκριμένη στοχοποίηση συνδικαλιστών ή πολιτικά επικίνδυνων φοιτητών. Στόχος αυτής της τεράστιας επίθεσης είναι η πλήρης εμπέδωση της ήττας και του φόβου του αγώνα από τη νεολαία, με καθοριστικό, συμβολικά και πολιτισμικά για την νεότερη Ελλάδα, το άσυλο και τον χώρο του πανεπιστημίου.

Εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών
Ταυτόχρονα και η καθημερινότητα των φοιτητών τείνει ολοένα και περισσότερο να προσαρμοστεί πλήρως στα πλαίσια της κανιβαλικής πραγματικότητας. Η εντατικοποίηση των σπουδών και ένας «νέος» επιστημονισμός προωθούνται, με κυρίαρχο μοχλό πίεσης το υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα της επιβίωσης που βιώνουν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια φοιτητών. Οι διαγραφές φοιτητών παρέα με την πίεση για άμεση εύρεση εργασίας (ειδικά στα ΤΕΙ), ωθούν την πλειοψηφία των φοιτητών στην πειθάρχηση στη σύγχρονη πραγματικότητα, στην εμπέδωση του ατομικού δρόμου, ως μοναδικού τρόπου για να καταφέρουν να ξεφύγουν από το μέλλον της ανεργίας και της μετανάστευσης, πατώντας μάλιστα επί πτωμάτων.

Οι βασικές κατευθύνσεις που περιγράφηκαν παραπάνω εξειδικεύονται στα εξής:

Οργανισμοί ιδρυμάτων
Ο οργανισμός είναι ένα πλαίσιο αρχών και κανονισμών, που μάλιστα βρισκόταν εντός του νόμου Διαμαντοπούλου και το οποίο θα διέπει τη διοικητική, την ακαδημαϊκή και την οικονομική λειτουργία του ιδρύματος, σύμφωνα όμως πάντα με τις κατευθύνσεις και τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας. Πρακτικά, οι οργανισμοί θα είναι ένα πολυνομοσχέδιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με άλλη μορφή, λιγότερο προφανή και δυσκολότερα αντιμετωπίσιμη, μέσα στη οποία περιέχονται από παραδοσιακές κατευθύνσεις για το πανεπιστήμιο (δίδακτρα, διάσπαση πτυχίων, πιστωτικές μονάδες, σύντομοι κύκλοι σπουδών, σχολές δια βίου μάθησης, παραχώρηση ανθρώπινου δυναμικού και υλικών υποδομών στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ίδρυση επώνυμων εδρών κτλ.). Δίνουν μεγάλη ευελιξία στην επίθεση ανά ίδρυμα για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Διαγραφές
Το μέτρο αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο στο στη διαβάθμιση των επιπέδων εκπαίδευσης εσωτερικά του πανεπιστημίου αλλά και εξ αντανακλάσεως στις υπόλοιπες βαθμίδες. Πλάι με τους κύκλους σπουδών δημιουργείται ένα ασφυκτικό πεδίο φοίτησης και όρων σπουδών, το οποίο οδηγεί στον αποκλεισμό φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από ένα σύνολο κριτηρίων(οικονομικά, πειθάρχησης, συμμόρφωσης) και στην εξώθησή τους σε άλλες επιλογές. Ταυτόχρονα πιέζει ιδιαίτερα τους φοιτητές που βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Αυτό προφανώς γίνεται για την αντίστοιχη διαμόρφωση με πιο καθαρό τρόπο των διαφορετικών ταχυτήτων εργαζομένων, αλλά και για την μεγαλύτερη οικονομική αποδοτικότητα του πανεπιστημίου (αξιολόγηση, πιστοποιήσεις, υποχρηματοδότηση). Επιπλέον με το τσάκισμα του φοιτητικού κινήματος και την εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης οι διαγραφές αποσκοπούν μακροπρόθεσμα στη χάραξη χαρακτηριστικών στους φοιτητές στην κατεύθυνση διαμόρφωσης νέου μοντέλου εργαζομένου. Τέλος η απειλή των διαγραφών αξιοποιείται για την προώθηση των οργανισμών.

ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το φοιτητικό κίνημα τα τελευταία χρόνια των αλλεπάλληλων μέτρων και μνημονίων που επιβάλουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ έχει δώσει μεγάλες μάχες που πρέπει να χρησιμοποιηθούν από όλο το μαχόμενο κομμάτι του σαν παρακαταθήκες για τη συνέχεια και την αναβάθμιση του κινήματος μπροστά στις νέες προκλήσεις. Άρα η ανάγκη επανεμφάνισης του φοιτητικού κινήματος στο προσκήνιο με μαζικούς όρους προβάλλει πιο επιτακτική από ποτέ. Ακριβώς γιατί η μετάλλαξη του πανεπιστημίου, όπως επιχειρείται, θα καταργήσει στοιχειώδη λαϊκά κεκτημένα όπως αυτό της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, θα αναιρέσει κάθε δικαίωμά μας τόσο στο κομμάτι των σπουδών όσο και μετέπειτα στην εργασία. Απέναντι στον ατομικισμό και τα ιδεολογήματα της μετανάστευσης, του εξωτερικού και της καριέρας σε κάποια άλλη χώρα που αναπαράγονται, θα γίνουμε η γενιά που θα παλέψει για το δικαίωμά της να σπουδάσει, για το δικαίωμά της να εργαστεί, για το δικαίωμά της να μην αφήσει τον χώρο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη ανασυγκρότησης ενός συνολικού μαχητικού λαϊκού κινήματος αντεπίθεσης για τα συμφέροντά του και να ανατραπούν οι φορείς της επίθεσης και το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Πολύ περισσότερο, όμως, γιατί αυτή τη στιγμή η νεολαία βρίσκεται σ” ένα σημαντικό μεταίχμιο: αυτό της βίαιης εξατομίκευσης ή του συλλογικού αγώνα.

Γι’ αυτό παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα:

Αντικυβερνητικό, αντιμνημονιακό, αντιΕΕ, αντιαναδιαρθρωτικό. που θα διαμορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα αμφισβήτησης, που θα αρνείται το μέλλον ανεργίας και μετανάστευσης που διαμορφώνουν για τη γενιά μας, που θα αρνείται να ζήσει σ’ ένα πανεπιστήμιο όπως αυτό που περιγράφουν οι νόμοι Αρβανιτόπουλου-Διαμαντοπούλου και τα νέα μέτρα. Αντικυβερνητικό στη βάση της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, το μπλοκάρισμά της και την ανατροπή της, αλλά και στη βάση της αντιπαράθεσης με τη μνημονιακή πολιτική μαζί με το λαό, που θα ανατρέψει κυβέρνηση και μνημόνια. Με αντιΕΕ στίγμα από τη σκοπιά της σύγκρουσης με όλες τις πολιτικές επιλογές της ΕΕ για το χώρο της εκπαίδευσης (Μπολόνια, Λισσαβόνα, ΚΕΧΑΕΕ), τη συνολικότερη αντιλαϊκή πολιτική αλλά και από τη σκοπιά της διαμόρφωσης της συνείδησης ότι υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς ΕΕ, ευρώ, χρέος. Έμφαση σε μια διαδικασία με κινηματικό και όχι διαχειριστικό χαρακτήρα, με συμβολή του κάθε φοιτητή σε όλες τις δράσεις και τις κινητοποιήσεις, και όχι με τη λογική της ανάθεσης είτε σ’ ένα πολιτικό δυναμικό είτε σε μια κυβέρνηση που ως «από μηχανής θεός» θα καταργήσει αυτές τις κατευθύνσεις. Περιγραφή ενός ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος γιατί η επανεμφάνισή του στο προσκήνιο, η συντριβή της αναδιάρθρωσης θα απελευθερώσει μια δυναμική συνολικά στο χώρο της νεολαίας που θα είναι ικανή να εμφανίσει τη γενιά μας στο δρόμο με αίτημα την ανατροπή όλης αυτής της πολιτικής της κοινωνικής βαρβαρότητας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Με παλλαϊκή- πανεολαιίστικη απεύθυνση. Το φοιτητικό κίνημα κατέχει ένα ειδικό ρόλο τόσο στο κίνημα της νεολαίας όσο και στο εργατικό-λαϊκό κίνημα συνολικά: καταφέρνει να ενοποιεί υπό αντίξοες συνθήκες όχι μόνο τη νεολαία αλλά και συνολικά το λαό. Η νέα γενιά βρίσκεται στη χειρότερη από τη μεταπολίτευση κι έπειτα. Την ίδια στιγμή αναδιαρθρώνει συνολικά τους όρους ζωής της: από το «Νέο Λύκειο» μέχρι το Νόμο Διαμαντοπούλου και το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης, η νεολαία βρίσκεται απέναντι σε μια συνολική επίθεση. Τα παραπάνω εξαναγκάζουν τη γενιά μας σε ένα συνεχή κύκλο επανακατάρτισης, ανεργίας και επισφαλούς εργασίας. Γι’ αυτό το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να παίξει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση ενός νεολαιίστικου κινήματος που θα διεκδικήσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.

Αμεσοδημοκρατικό και ανεξάρτητο. που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματα τους. Που λειτουργεί σαν ζωντανό κύτταρο πολιτικής και ζύμωσης του κόσμου του αγώνα, του κάθε αγωνιστή που θα κάνει κτήμα του το συλλογικό συμπέρασμα στη βάση της συνδιαμόρφωσης και της σύνθεσης. Που θα συνδυάζει την παράδοση του νικηφόρου τριπτύχου Συνελεύσεις-Καταλήψεις- Διαδηλώσεις με νέες πολυποίκιλες μορφές που αναδείχτηκαν και στη μάχη των πλατειών.

Μετωπικό και σύμμαχο, με το σύνολο των χώρων της εκπαίδευσης. Που θα παλεύει για έναν ενιαίο και δημοκρατικό συντονισμό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, που θα προσπαθεί να συντονίζεται με άλλες αγωνιζόμενες μερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Φοιτητικό κίνημα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ γιατί τα συμφέροντα φοιτητών-σπουδαστών είναι κοινά, κοινά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων και όχι του καθηγητικού κατεστημένου. Με απεύθυνση και κάλεσμα σε κοινό αγώνα προς το μαθητικό κίνημα και τους μαθητές που προετοιμάζονται να γίνουν η γενιά της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Πανελλαδικό. που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωμάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων να διαπραγματευτούν, στο όνομα του φοιτητικού κινήματος, τους όρους υποταγής των φοιτητών. Κόντρα στη λογική της ΔΑΠ για συγκρότηση του ΕΣΥΦ (Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών), με ένα φοιτητικό κίνημα διαρκείας του οποίου η πανελλαδική δράση θα κατοχυρώνεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες του πανελλαδικού Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων, καθώς και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους σε περίοδο όξυνσης. Ενός φοιτητικού κινήματος που θα ανασυγκροτείται αγωνιστικά στο διαρκές της μάχης με την κυρίαρχη πολιτική, θα συμβάλλει στη συνεχή αναζωογόνηση των φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, στοχεύει  στην ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων, φροντίζοντας παράλληλα στην πορεία της μάχης να αναβαθμίζει τις διαδικασίες κινηματικού συντονισμού τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της ΕΦΕΕ και των τοπικών οργάνων της που θα κινείται στην προοπτική γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του και θα παίζει το ρόλο επίσημου συνομιλητή με την κυβέρνηση. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα συγκροτείται σε ζωντανούς φοιτητικούς συλλόγους, με κοινό δημοκρατικό εκλογικό κανονισμό.

Πολύμορφο με εξωστρέφεια. Που θα αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης και θα βρίσκει νέους δημιουργικούς τρόπους να ξεδιπλώνει τον αγώνα του και να τον ανοίγει στην υπόλοιπη κοινωνία. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ιδιαίτερα σε μια εποχή που αυτά πολλαπλασιάζονται λόγω της κρίσης. Που δίνει ριζοσπαστική προοπτική στη δημιουργικότητα μέσα από ζωντανές διαδικασίες και δρώμενα. Που θα πειραματίζεται με δράσεις αλληλεγγύης στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων, και θα ανοίγει αντίστοιχα το ζήτημα του φασισμού συνολικά στη νεολαία.

Η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος περνάει μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους ως το σωματείο των φοιτητών με κέντρο τις Γενικές Συνελεύσεις. Βασικός μοχλός και πυροκροτητής του φοιτητικού κινήματος αποτελεί το πετυχημένο εγχείρημα των σχημάτων της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Με ξεκάθαρο ηγεμονικό- πρωτοπόρο ρόλο στις πρόσφατες κινητοποιήσεις του, με διακριτό, ριζοσπαστικό και ανεξάρτητο λόγο και παρέμβαση μέσα στις σχολές κόντρα στις συντεχνιακές λογικές, κόντρα στις παρατάξεις-ιμάντες μεταβίβασης κομματικών οδηγιών. Με πρόταση κοινής δράσης σε όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων αλλά και στους ανένταχτους αριστερούς φοιτητές, για την οικοδόμηση ενός φοιτητικού κινήματος ανατροπής του μνημονίου της εκπαίδευσης και συνολικά της μνημονιακής πολιτικής. Η ΕΑΑΚ θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες διαλόγου με όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις και  αγωνιστές εντός των φοιτητικών συλλόγων στη βάση των πολιτικών της κεκτημένων.

Η ΕΑΑΚ παλεύει για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, δουλειά με δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες. Σε αυτήν την κατεύθυνση ως σχήματα της ΕΑΑΚ συζητάμε, εξειδικεύουμε και διαμορφώνουμε αιτήματα πάλης για το κάθε φοιτητικό σύλλογο.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Μπροστά σε αυτή τη βαθιά και δομική κρίση του καπιταλισμού και μπροστά στην τεράστια επίθεση του κεφαλαίου, η ανάγκη εμφάνισης ενός μαζικού-λαϊκού κινήματος ανατροπής της πολιτικής αυτής, φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ. Η βίαιη φτωχοποίηση μπορεί να φέρει βίαιη στροφή στον ατομικό δρόμο και ανταγωνισμό, τις βάσεις πάνω στις οποίες ο φασισμός σήμερα εξαπλώνεται δηλαδή, στο βαθμό που οι συλλογικοί αγώνες δεν καταφέρουν να εγγυηθούν τα συμφέροντα των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα, και λόγω αυτών κυριαρχεί η εκλογική αναμονή, στην οποία ενσωματώνεται ο λαϊκός ριζοσπαστισμός και η δυναμική των αγώνων που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Παρά την ενσωμάτωσή τους, οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος έχουν αφήσει το χνάρι τους στην εμπειρία του λαού και όσο  οργή και η αγανάκτηση, συσσωρεύονται στους κόλπους του λαού, υπάρχει η δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός ανατρεπτικού και νικηφόρου κινήματος που θα αμφισβητήσει έμπρακτα τη στρατηγική της αστική τάξης για την Ελλάδα και ταυτόχρονα θα συγκροτήσει προοπτική για έναν άλλο δρόμο. Κομβικός σε αυτό το σημείο είναι ο ρόλος του εργατικού κινήματος και η ανάγκη ταξική του ανασυγκρότησης. Η συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η λογική της μόνιμης συνδιαλλαγής με το κράτος και της εργασιακής ειρήνης δεν μπορούν να απαντήσουν στα ερωτήματα και στις αγωνίες του μεγαλύτερου κομματιού των εργαζομένων. Παράλληλα, φάνηκε ότι σχέδια περιχαράκωσης και σεχταρισμού, δημιουργίας πιο σκληρών κομματικών μπλοκ όπως το ΠΑΜΕ, μπορεί να έχουν μαχητικότερο πολιτικό λόγο, αλλά δεν μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σε μια διαδικασία κοινωνικών και εργατικών εκρήξεων, σε μια κατεύθυνση παρατεταμένου λαϊκού πολέμου, καθώς και στη διαμόρφωση ενός διαφορετικού πεδίου στο εργατικό κίνημα (όπως η απροθυμία συγκρότησης αριστερού προγραμματικού προεδρείου στην ΑΔΕΔΥ). Είναι λοιπόν αναγκαίο να αναπτυχθεί ένα διαφορετικό αγωνιστικό ρεύμα στο εσωτερικό των εργαζομένων βασισμένο στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εντός των πρωτοβάθμιων σωματείων και να εκφράσει ένα διακριτό στίγμα πραγματικής σύγκρουσης με την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς του κράτους, σε επίπεδο αιτημάτων και μορφών πάλης για την ανατροπή τους.  Τηρώντας παράλληλα διαχωριστικές γραμμές απέναντι σε λογικές περιχαράκωσης και λογικές διαχείρισης-συνδιαλλαγής και να ενσωματώσει και άλλα σωματεία και ομοσπονδίες που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση στο εσωτερικό του. Ένα ρεύμα που θα επιδιώκει το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, των απεργιακών επιτροπών και της επισφάλειας και της ανεργίας. Θα επιδιώκει τη δημιουργία εργατικών σωματείων όπου επικρατεί συνδικαλιστική έρημος, τα οποία θα δείχνουν μια ελπιδοφόρα κατεύθυνση για το εργατικό κίνημα. Η αυτοτελής παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι καθοριστικής σημασίας για την ενδυνάμωση αυτού του ρεύματος, αλλά και την ηγεμονία ενός προγράμματος που συγκρούεται με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής ανοίγοντας δρόμους συνολικής ανατροπής και χειραφέτησης. Ιδιαίτερα κρίσιμη η ενδυνάμωση των πρωτότυπων δομών αυτοοργάνωσης. Λαϊκές συνελεύσεις, δίκτυα αλληλεγγύης, εργατικές λέσχες, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες οφείλουν να αποτελέσουν βασικά όπλα του λαϊκού κινήματος, αξιοποιώντας τόσο τον πλούτο της κουβέντας που μπορεί να προκύψει όταν η πολιτική περνάει στα χέρια του λαού αλλά θωρακίζοντας παράλληλα το λαό απέναντι στη φασιστική απειλή αλλά και τις συνθήκες φτώχειας και πείνας.

Η Ε.Α.Α.Κ. θα πρέπει το επόμενο διάστημα να πάρει πρωτοβουλίες κοινού πολιτικού συντονισμού με όλα τα σχήματα στους εργασιακούς, εκπαιδευτικούς και μαθητικούς χώρους ώστε η αντικαπιταλιστική αριστερά να εμφανιστεί ενιαία με τους καλύτερους δυνατούς όρους στους κοινωνικούς αγώνες της επόμενης περιόδου.

ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΤΩΝ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Η Ε.Α.Α.Κ. έχει ιστορικά παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, αναγκαίας και χρήσιμης για το λαό και τους αγώνες του. Που θα είναι ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία σε περιεχόμενο και μορφές και θα συγκρούονται ουσιαστικά με το κεφάλαιο και την πολιτική του, τόσο στα άμεσα ζητήματα όσο και με το στρατηγικό της σχέδιο.

Μια τέτοια αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι:

Αντικαπιταλιστική γιατί στην εποχή της βαθιάς, δομικής κρίσης του καπιταλισμού η Αριστερά χρειάζεται να έχει στρατηγικό εξοπλισμό απέναντι στον αντίπαλο και να προσανατολίζει το κίνημα, όχι σε μια λογική να περάσει η «μπόρα» αλλά στη λογική της συνολικής ρήξης, που θα συγκρούεται με το σχέδιο της αστικής τάξης και τις στρατηγικές τις επιλογές, βοηθώντας το κίνημα να επιβάλλει άμεσα πολιτικά ρήγματα που θα κλονίζουν την αστική κυριαρχία. Τέλος, μια αριστερά πραγματικά αντικαπιταλιστική χρειάζεται να αντιμετωπίσει με διαλεκτικό τρόπο το ζήτημα της εξουσίας, οριοθετημένη τόσο από την αναγωγή του σε κάποιο μακρινό μέλλον, όσο και από μια λογική κοινοβουλευτικής διαχείρισης.

Μαχητική γιατί δεν καταγγέλλει αφηρημένα αλλά συγκρούεται με κάθε σχέδιο και κάθε πυλώνα της αστικής τάξης, ριζοσπαστικοποιεί τους αγώνες σε περιεχόμενο και μορφές πάλης και δεν ενσωματώνει την κρατική και παρακρατική καταστολή. Αριστερά που θα αναγνωρίζει το κίνημα ως βασικό παράγοντα της ανατροπή

Ενωτική-μετωπική γιατί ενώνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε ένα σχέδιο ρήξης και ανατροπής με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιδιώκει την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων και συσπειρώνει γύρω της όλες τις αντισυστημικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται έμπρακτα από το ρεφορμισμό και ρίχνονται στην αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόμου. Η διαδικασία αυτή αντικειμενικά θα περνάει μέσα από την κοινή δράση στο κίνημα, το διάλογο και την αντιπαράθεση και την από τα κάτω συσπείρωση του μαχόμενου δυναμικού του κινήματος και της αριστεράς, με στόχο το ριζοσπαστικό μετασχηματισμό όλων των τάσεων και αντιλήψεων. Αυτή η αριστερά επιδιώκει τον πολιτικό συντονισμό και τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Αυτή η αριστερά επιμένει στο δρόμο της μετωπικής συμπόρευσης των δυνάμεων που αναζητούν έναν άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, χρέος, ευρώ σε ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, που θα αναδεικνύει σε βασικό φορέα της ανατροπής τον οργανωμένο λαό. Ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να ανοίξει εάν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν ένα πρόγραμμα με στόχους του αντικαπιταλιστικού-μεταβατικού προγράμματος


Σε αυτή τη διαδικασία πρωτοπόρο ρόλο και κεντρικό κορμό θα αποτελεί η αυτοτελής παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σε μια τέτοια αριστερά προσφέρει και έχει ακόμα πολλά να δώσει η Ε.Α.Α.Κ. και για αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα

Με απόφαση του πρύτανη Φορτσάκη και της κυβέρνησης, η Νομική Σχολή Αθηνών έχει κλείσει από απόψε, Τετάρτη βράδυ, μέχρι τη Δευτέρα του Πολυτεχνείου, με κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ να έχουν περικυκλώσει τη σχολή.
Την ώρα που ο Φοιτητικός Σύλλογος Νομικής  μετά από 5 βδομάδες αγωνιστικών αποφάσεων και κινητοποιήσεων έχει πάρει από χτες νέα απόφαση για κατάληψη και εκδήλωση την Παρασκευή 3/11, ζητώντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία στο σήμερα, οι πρυτανικές αρχές, όπως πάντα καλά προετοιμασμενες απέναντι στη δράση του Φοιτητικού Κινήματος, κλείνουν τη σχολή μια μέρα νωρίτερα, προσπαθώντας στην πράξη να ακυρώσουν την απόφαση του Φ.Σ Νομικής. Και όχι απλά κλείνουν τη σχολή, αλλά στέλνουν και 4 κλούβες και 7 διμοιρίες ΜΑΤ(!) για να την «προστατεύσουν» από τον εχθρό, τους φοιτητές και την κοινωνία.
Παράλληλα, το καθολικό κλείσιμο του κτιρίου της ΝΟΠΕ αποκλείει τη δυνατότητα από το ΦΣ του Πολιτικού να διεξάγει τη συνέλευσή του όπως είχε προγραμματίσει, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με το ΦΣ της ΑΣΟΕΕ αφού εκτός της Νομικής ΜΑΤ και λοκ άουτ επιστρατεύτηκαν για όλες τις σχολές του κέντρου και την Πρυτανεία.
Άραγε πόσοι «αγανακτισμένοι φοιτητές και καθηγητές» θα έρθουν αύριο πρωί να διαμαρτυρηθούν που «κλείνει η σχολή τους»;
Άραγε πότε θα γίνει κατανοητό πως, ανάμεσα στη βία του Κράτους και την αντί-βία της κοινωνίας που αγωνίζεται, πρέπει ο καθένας να πάρει θέση;
ΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΕΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Ο κυνισμός τους δεν έχει όρια. Κάποτε ο ισχυρός συμβολισμός του Πολυτεχνείου που εξέπνευσαν τα νεκρά σώματα των φοιτητών, εκείνων των «γνωστών-άγνωστων που έκαναν καταλήψεις», έβαζε ένα φρένο στον αυταρχισμό των «ανθρώπων» που δεν είναι παρά ομιλούντα όργανα του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Τώρα, ούτε τα προσχήματα.
Άραγε θέλουν, σαν άλλη «χούντα», τη Δευτέρα του Πολυτεχνείου τους νέους νεκρούς φοιτητές που θα διεκδικήσουν και θα επανοικειοποιηθούν το δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου;
-ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΡΤΣΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΣΑΝ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Δεν είναι εύκολο να προκαλείς την ιστορία ιδίως όταν όλοι σου μαθαίνουν πως οι ήρωες είναι απόμακρα όντα, διαφορετικά από τους κοινούς ανθρώπους. Ωστόσο εσύ καταλαβαίνεις ότι στους ώμους αυτών των ανθρώπων περπατά. Στους πόνους και τις προσδοκίες τους ανασταίνεται η πρώτη της νιότη. Τον Νοέμβρη του 73, ψήλωσε το μπόι ενός λαού,OΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ, ΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι 14 Νοεμβρίου, όταν φοιτητές καταλαμβάνουν το πολυτεχνείο, με αίτημα την ελεύθερη παιδεία για όλους. Χωρίς να το καταλάβουν μέσα σε 2 μέρες το πολυτεχνείο έχει γεμίσει κόσμο, φοιτητές, εργάτες, πολίτες που έψαχναν το δίκιο τους. Το αίτημα; Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το πολυτεχνείο μετατρέπεται σε ένα κέντρο αγώνα, όπου όλη η Αθήνα, όλη η Ελλάδα έχει συσπειρωθεί για να αντισταθεί και να παλέψει, ενάντια στη φασιστική Χούντα, ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στο καθεστώς που τους κατέστρεφε τη ζωή.

Μετα από 7 χρόνια φόβου και σιωπής, υπό τον ήχο των βασανιστηρίων σε όποιον αντιδρούσε και των πλοίων που έστελναν τους αντιφρονούντες στα ξερονήσια, αυτή ήταν η ευκαιρία του λαού να μιλήσει, να πει το μεγάλο του ΟΧΙ, στην καταπίεση και την ανελευθερία, στο καθεστώς φόβου και λογοκρισίας, στην εκμετάλλευση και στην απώλεια της αξιοπρέπειας. Το καθεστώς, δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό το κύμα οργής και αντίστασης που είχε ξεχυθεί στους δρόμους της Αθήνας εκκινώντας από το Πολυτεχνείο, με τα συνηθισμένα μέσα. Ούτε το ξύλο, ούτε τα δακρυγόνα της αστυνομίας σταμάτησε το λαό που επιτέλους πάλευε για το δίκιο του. Επομένως, η στρατιωτική χούντα είχε να παίξει το τελευταίο της χαρτί, αυτό που ήξερε καλά, δηλαδή τον στρατό, δίνοντας εντολή τα ξημερώματα της 17 Νοεμβρίου να μπουν τα τανκς στο πολυτεχνείο και να διαλύσουν τη συγκέντρωση.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν λίγο ως πολύ γνωστά. Πυροβολισμοί, νεκροί, τραυματίες, συλλήψεις, καταδίωξη σε όλη την πόλη. Κι έτσι έμεινε στην ιστορία το πολυτεχνείο, ως η πιο ισχυρή αντίσταση στην δικτατορία που κατάφερε να ρίξει το καθεστώς του Παπαδόπουλου το οποίο όμως ακολούθησε το ακόμη πιο σκληρό, του Ιωαννίδη, καθώς ο στόχος της χούντας δεν είχε επιτευχθεί. Η δικτατορία έληξε οριστικά τον Ιούλιο του 74, με το τραγικό πραξικόπημα στην Κύπρο, το οποίο τόσον καιρό σχεδίαζε η Χούντα κατευθυνόμενη από τους Αμερικάνους και πλέον δεν είχε λόγο ύπαρξης. Όμως η πάλη του λαού είναι αυτή που έχει μείνει στην ιστορία και αυτή που κάποιοι θέλουν σήμερα να μας κλέψουν. Γιατί το πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι επέτειος ιστορικής μνήμης για όλο το λαό, για όλους τους αγωνιστές, για όλους όσους ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, που υπενθυμίζει ότι οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία.


ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Νοέμβριος 2014

Η χώρα είναι και πάλι “ο ασθενής στο χειρουργικό κρεβάτι”. Προκειμένου να αποκατασταθεί η υγεία του είναι δεμένος. Και αυτή η αποκατάσταση της υγείας δεν είναι άλλη από την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη, της ασθενούς οικονομίας της Ελλάδας. Με χειρούργο την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που σαν σύγχρονη χούντα, έρχονται ως ρυθμιστές της κατάστασης να επιβάλλουν την εξουσία τους, εφαρμόζοντας όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, καταστρατηγώντας ακόμη και το αστικό κοινοβούλιο για τη λήψη αποφάσεων και καταστέλλοντας με τη βία όποια αντίθετη φωνή πάει να ακουστεί.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΜΕΝ”

Αυτοί που ψηφίζοντας μνημόνια έχουν δημιουργήσει σκηνικό "πολέμου" στη χώρα, έχουν υφαρπάξει το 60% του εισοδήματος των ελληνικών οικογενειών, έχουν οδηγήσει στην ανεργία 1.500.000 ανθρώπους, στην εργασιακή δουλεία ,στις συμβάσεις μίας ημέρας, στον ξενιτεμό του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, περνώντας ρυθμίσεις και νομοσχέδια με ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΣ τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού (καθώς στηρίζονται αποκλειστικά στο μπόνους των 50 εδρών πλέον) , παρουσιάζονται ως εγγυητές της ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Μπορεί σήμερα να μην έχουμε μία χούντα συνταγματαρχών αλλά έχουμε μια χούντα που με το κοινοβουλευτικό προσωπείο των 300 καθορίζει την τύχη ενός ολόκληρου λαού.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973- ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2014

41 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΣΤΟΥΣ 

ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ

41 χρόνια πέρασαν από τότε. Τότε που η νεολαία με το αίμα της έβαλε σε κίνηση τα γρανάζια της ιστορίας, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους της ξενόδουλης Χούντας και την αρχή μιας εποχής διάχυτου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Κι είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου διαχρονική για κάθε νεολαία που έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον κι επιμένει να απαιτεί να γράψει την ιστορία βάσει των αναγκών της, ως σαρξ εκ σαρκός του λαού. Φλόγα στην καρδιά κάθε λαού που έχει την περηφάνια να σηκώσει ψηλά το κεφάλι και να γράψει την ιστορία με τα ίδια του τα χέρια, με γράμματα αδέξια, χρυσά κι ειλικρινή. Οι άνθρωποι γεννιούνται για να κοιτούν ψηλά. Και το σύνθημά τους για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πιο επίκαιρο από ποτέ για την υπό τη δημοσιονομική κατοχή του Κεφαλαίου και το ζυγό ενός κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού χωρίς προηγούμενο Ελλάδα του 2013.
ΨΩΜΙ: Γιατί είναι σήμερα που ένας ολόκληρος λαός καταδικάζεται σε μόνιμη εξαθλίωση με μισθούς, συντάξεις και συνθήκες δουλειάς που του στερούν την αξιοπρέπεια, αδυνατώντας να καλύψει στοιχειώδεις καθημερινές του ανάγκες. Μαζί με αυτά και το δικαίωμα στην ζωή, αφού από τους περισσότερους στερείται το δικαίωμα στην περίθαλψη και την ασφάλιση (25 ευρώ στα νοσοκομεία, κούρεμα στα ταμεία), την ίδια στιγμή που αποφασίζουν για ένα μέλλον υποταγής και φτώχειας για την δική μας γενιά με μισθούς πείνας, την ανεργία να πολλαπλασιάζεται καθημερινά και τη μετανάστευση να παρουσιάζεται σαν λύση φυγής από αυτήν την πραγματικότητα. Γιατί το ΨΩΜΙ δεν έφτασε ποτέ πραγματικά σε αυτόν τον τόπο. Στον τόπο αυτό που χιλιάδες συμπολίτες μας ψάχνουν κυριολεκτικά στα σκουπίδια για να φάνε και οι μαθητές μας λιποθυμούν στα σχολεία γιατί οι άνεργοι γονείς τους δεν μπορούν να τους προσφέρουν ούτε το πρωινό. Ο λαός αυτός δεν είχε και δεν έχει ΨΩΜΙ εξαιτίας των κυβερνήσεων που υπογράφουν σαν καλοί υπηρέτες της ΕΕ την καταστροφή και τον αφανισμό μιας ολόκληρης γενιάς που αυτοκτονεί επειδή της στερούν την αξιοπρέπεια και εν τέλει το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.
ΠΑΙΔΕΙΑ: Διάλυση κάθε ίχνους δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κάθε ίχνους εργασιακής προοπτικής για τη νεολαία που το μόνο που βλέπει στο τούνελ είναι η μετανάστευση. Το Πανεπιστήμιο στο στόχαστρο. Ένα πανεπιστήμιο για λίγους, αφού λίγα είναι αυτά που ο πετσοκομμένος προϋπολογισμός του επιτρέπει να παρέχει στους φοιτητές. Για να σπουδάζουν αυτοί που δε διαγράφονται. Ένα νέο πανεπιστήμιο αυταρχικό εκπαιδευτήριο στις υπηρεσίες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Μετά τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων, ήρθαν και οι διαγραφές των φοιτητών που χαρακτηρίζονται λιμνάζοντες και αιώνιοι. Μόνο που όλα αυτά είναι ένα αισχρό ψέμα του υπουργείου το οποίο στην ουσία έρχεται να διαγράψει μονάχα τα παιδιά των λαικών οικογενειών που δυσκολεύονται να τελειώσουν «εγκαίρως» το πανεπιστήμιο γιατί εργάζονται σκληρά για να τα βγάλουν πέρα. Πόσο μάλλον τώρα όπου η φοιτητική μέριμνα πλέον καταργείται ριζικά με τις ιδιωτικοποιήσεις των εστιών και των λεσχών σίτισης. Και για όποιον τολμά να σηκώνει κεφάλι απέναντι σε όλα αυτά, έρχεται αντιμέτωπος με ένα πανεπιστήμιο που πλεόν μετατρέπεται σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο με τεράστιες ευθύνες των νέων πρυτάνεων που ξεκάθαρα είναι τσιράκια της κυβέρνησης και του υπουργείου, υλοποιώντας κάθε πτυχή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Το φοιτητικό κίνημα δεν θα ξε΄χασει ποτέ τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη που δεν δίστασε να βάλει τα ΜΑΤ γύρω από το κτήριο της συγκλήτου και αυτά ανενόχλητα να ξυλοκοπήσουν φοιτητές που διαδήλωναν ζητώντας δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλο το λαό.

Και με ένα “Νέο Λύκειο” εξεταστικό κάτεργο που φέρνει 3 χρόνια πανελλήνιες για τους μαθητές και στην έρχεται να οξύνει ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση ,καθώς όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τα φροντιστήρια που απαιτούνται είναι καταδικασμένος στην αμάθεια και την απλήρωτη εργασία απ' τα 16 του χρόνια. Το μέλλον δηλαδή των μαθητών που προέρχονται από φτωχα λαικά στρώματα είναι τα ΣΕΚ, τα ΙΕΚ, οι δίχρονες καταρτίσεις και οι μαθητείες που ουσιαστικά τους πετούν στον καιάδα της επισφάλειας και της ανεργίας στερώντας τους όμως πάνω απ’ όλα το δικαίωμα στη μόρφωση! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:
Γιατί η ελευθερία, αυτός ο ιερός αγώνας που έδωσε αμέτρητες φορές ο λαός μας και δίνει ακόμα και σήμερα είναι αδιαπραγμάτευτη ανάγκη. Γιατί σήμερα μας στερούν το δικαίωμα στον ίδιο τον αγώνα. Από τον συνδικαλιστικό νόμο που αλλάζουν οι κόρακες της εξουσίας και καταργούν την απεργία μέχρι την άγρια καταστολή που αντιμετωπίζουμε όλοι όσοι σηκώνουμε κεφάλι και δεν δεχόμαστε να ζήσουμε σαν δούλοι. Από το κλείσιμο της ΕΡΤ με την εισβολή των ΜΑΤ, την άγρια καταστολή των φοιτητικών αγώνων και των μαθητικών καταλήψεων που ξεσπούν παντού αλλά και το άγριο ξύλο που αντιμετωπίζουν όλοι οι αγώνες του σήμερα. Από τους καθηγητές που απολύονται σε μια νύχτα και ξαφνικά είναι «διαθέσιμοι» στα υποστελεχωμένα σχολεία μέχρι και όλον τον κόσμο της εργασίας που αντιμετωπίζει τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ…

Το αστικό σύστημα εξουσίας, κεφάλαιο και ευρωπαίοι εταίροι, δε χρειάζεται να κρυφτούν τάχα, πίσω από παρανοϊκούς συνταγματάρχες. Η ΕΕ είναι εδώ, να επιθεωρεί τη δολοφονία του λαού. Χρόνια αποκοίμιζαν για το τέλος της ιστορίας, αφού ο καπιταλισμός ήταν δήθεν αήττητος και αειθαλής και κυρίως δίκαιος και δυναμικός Με μια δημοκρατία στα μέτρα των αστών και του συστήματος τους

Το πέπλο της δημοκρατίας τους, θέλει να αποφασίζουν τα διευθυντήρια της ΕΕ και του ΔΝΤ για τις τύχες ολόκληρων λαών, ενώ ο λαός και η νεολαία που μάχονται έξω από τη βουλή αντιμετωπίζονται ως «εσωτερικός εχθρός» και "μειοψηφίες". Είναι σαφές ότι ο αυταρχισμός υποδηλώνει τον τρόμο των κυρίαρχων. Φοβούνται το ρεύμα ανυπακοής που υπάρχει στον ελληνικό λαό. Τρέμουν ότι η νέα γενιά δε θα γίνει πειραματόζωο στον κοινωνικό Καιάδα, αλλά δύναμη ανατροπής

Οι καιροί μας θα είναι ανατρεπτικοί. Έρχεται το Πολυτεχνείο να μας το θυμίσει. Δε θα γίνουμε η γενιά της φτώχειας και της ανεργίας! Δε θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ για τις σπουδές μας! Να φοβούνται οι σύγχρονοι δυνάστες που φυλακίζουν ανάγκες και δικαιώματα.
Γιατί καμία χούντα δεν είναι ανίκητη.
Γιατί τα υπόγεια ρεύματα κάποτε ξεσπούν.
Τότε μπορέσαμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να μην μπορέσουμε τώρα…


ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ σ. φ. ΠΤΔΕ
Τετάρτη 12/11 στις 12:00 στον 1ο όροφο (πύργος)



Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ. arpa-eaak.blogspot.com