Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Για τις εκλογές


Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια ή προσοχή: απλά πατάς ένα κουμπί και αρχίζει. Οι συζητήσεις, οι φωνές, η προπαγάνδα, τα στημένα τηλεοπτικά ‘παράθυρα’ των τελευταίων εβδομάδων, όλα περιστρέφονται (κάνοντας μικρά διαλείμματα προκειμένου να διασπείρουν την ισλαμοφοβία) γύρω από ένα θέμα: ΕΚΛΟΓΕΣ. Η κατάσταση στην οποία διεξάγονται (και) οι φετινές εκλογές γνωστή και ορατή σε όλες και όλους μας. 5η χρονιά μνημονίου παρά τις υποσχέσεις για «έξοδο στις αγορές» και «ανάπτυξη», 1 στους 3 συνανθρώπους μας είναι άνεργος, 1 στους δύο νεολαίους είναι άνεργος, τσακισμένοι μισθοί και συντάξεις, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, επισφάλεια, απολύσεις και εκμετάλλευση παντού, ενώ για όποιον πάει να αντισταθεί ή να υψώσει διαφορετική φωνή έχει ξύλο, ΜΑΤ, χημικά ή ακόμα και φασιστικές επιθέσεις.

Οι φορείς όλων αυτών, τα δύο κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θέλουν να συνεχίσουν το έργο τους και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό ότι αν δε βρεθούν ξανά στην εξουσία θα έρθει ο Αρμαγεδδών, θα βγούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ναι αυτή που μας κόβει τους μισθούς, μας απολύει, μας ξεπουλάει τα πανεπιστήμια, μας βάζει να δουλεύουμε για 400 ευρώ και μας επιβάλλει αιώνια λιτότητα), θα καταρρεύσουν οι τράπεζες (αυτές που τις πληρώνουμε δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να έχουν «σταθερότητα») θα θα θα… Επικαλούνται τη διατήρηση της σταθερότητας η οποία για το λαό σημαίνει: Το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων και τα 2 εκατομμύρια των ημιάνεργων – «απασχολήσιμων». Τα 700.000 παιδιά που σύμφωνα με την UNICEF υποσιτίζονται στην Ελλάδα. Η αιθαλομίχλη, τα μαγκάλια, ο ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια, οι 1.000 διακοπές ρεύματος καθημερινά, τα λουκέτα, τα 200 ευρώ του επιδόματος ανεργίας, τα 400 ευρώ του βασικού μισθού. Η σταθερότητά τους σημαίνει διαλυμένα ή ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια, εξαφάνιση της φοιτητικής μέριμνας και φοιτητές που διαγράφονται επειδή δε μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος σπουδών. Η σταθερότητά τους είναι το κλείσιμο των σχολείων, οι απολύσεις εκπαιδευτικών, οι άνεργοι δάσκαλοι και δασκάλες, οι τάξεις με 30 παιδιά. Τέτοια σταθερότητα να μας λείπει!

 Η ΝΔ μάλιστα, προσπαθώντας να γαντζωθεί στην εξουσία όπως μπορεί δε διστάζει να εξαπολύει ανοιχτά ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις, χρησιμοποιώντας το μακελειό στη Γαλλία για να σπείρει την ισλαμοφοβία, ενώ ο ίδιος ο Σαμαράς, μία μέρα μετά το θάνατο στον Έβρο ενός πρόσφυγα πολέμου από τη Συρία που προσπαθούσε μαζί με την κόρη του να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου δηλώνει ότι «ευτυχώς που υπάρχει ο φράκτης και δεν χρειάζεται να προσφέρουμε περίθαλψη στους μετανάστες»!

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πρόθυμος να διατηρήσει τη χώρα στο «ευρωπαϊκό πλαίσιο», δηλαδή να αποδεχθεί όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που όλο το προηγούμενο διάστημα δρούσε ανασταλτικά στην εμφάνιση του λαϊκού κινήματος και το κατέβασμα του λαού στο δρόμο για να διεκδικήσει μαχητικά τα δικαιώματά του καλλιεργώντας μια κυβερνητική αναμονή που έστελνε τον κόσμο σπίτι του. Τώρα προσπαθεί να εξασφαλίσει την έγκριση των συστημικών κέντρων εξουσίας (συναντήσεις με το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, τραπεζίτες,  ευρωπαίους επιτρόπους κλπ) απομακρύνοντας οποιαδήποτε ριζοσπαστική φωνή και κάνοντας «στροφή στο ρεαλισμό» δηλαδή στροφή σε θέσεις αποδεχτές από το σύστημα που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα πραγματικά προβλήματα, δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες του λαού και της νεολαίας.

Το ΚΚΕ από την άλλη πλευρά δεν προβάλλει ένα πειστικό πρόγραμμα ανατροπής που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός αλλά λέει ότι όλα θα γίνουν στο ακαθόριστο μέλλον του «σοσιαλισμού» και της «λαϊκής εξουσίας»,  ενώ αρνείται την ενωτική δράση με τα άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της αριστεράς και δε διστάζει κιόλας να στρέφεται εναντίον τους.

Έχουμε βέβαια και τα κόμματα «δορυφόρους» που προσπαθούν να προσκολληθούν σε όποιο κόμμα βγει πρώτο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ποτάμι, το κόμμα που ευαγγελίζεται ότι ψάχνει λύσεις «πέρα από την πολιτική και τα κόμματα» και προβάλλει μια θολή προοπτική «μεταρρυθμίσεων» και «ανανέωσης» που μπορεί να ακούγονται ωραία αλλά ουσιαστικά πρόκειται για όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν να επιβάλλουν οι καπιταλιστές (Έλληνες και ξένοι) προκειμένου να αυξήσουν την εκμετάλλευσή μας και τα κέρδη τους (κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο ώστε να μη μπορούν οι εργαζόμενοι να αγωνίζονται, ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και εξίσωσή τους με τα δημόσια κλπ). Είναι άραγε τυχαία η τόσο μεγάλη προβολή αυτού του κόμματος ειδικά από το mega (συμφερόντων Μπόμπολα και Βαρδινογιάννη); Ένα κόμμα που δε βρίσκεται καν στη βουλή και έχει ίδιο τηλεοπτικό χρόνο με τα «μεγάλα» κόμματα!

Εάν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες

Οι εκλογές αποτελούν δημοκρατική κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Παρόλαυτά από μόνες τους  δε μπορούν να φέρουν την άνοιξη, αντίθετα επαναπαυόμενοι σε αυτές δίνουμε την ευκαιρία σε κάποιους άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Το να ψηφίζεις και να αποφασίζεις για τη ζωή σου μια φορά στα 4 χρόνια δεν είναι δημοκρατία. Εμείς είμαστε οι μόνοι και οι μόνες που μπορούμε να αποφασίζουμε για τη ζωή μας και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, χωρίς να περιμένουμε κανέναν σωτήρα.  Προκειμένου να το πετύχουμε αυτό, είναι αναγκαία η συμμετοχή (και η δράση που προκύπτει μέσω της συμμετοχής μας) σε συλλογικές διαδικασίες, μέσα από τις οποίες μπορεί να διαμορφωθεί αυτός ο νέος κόσμος, ο οποίος θα μένει μακριά από το μίζερο μοτίβο του σήμερα. Διαδικασίες και δομές όπως οι συνελεύσεις γειτονιάς, οι γενικές συνελεύσεις στις σχολές, τα ταξικά εργατικά σωματεία (και όχι οι ξεπουλημένες και γραφειοκρατικοποιημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) μέσα από τις οποίες γεννιούνται και οι αντίστοιχες μορφές πάλης και διαπλάθεται η συνείδησή μας στο δρόμο του συλλογικού αγώνα και όχι του ατομικού δρόμου ή της ανάθεσης σε εκλογικούς σωτήρες.  Παρόλη την απογοήτευση που μπορεί να προκάλεσαν τέτοιου  είδους αγώνες στο παρελθόν που δυστυχώς δεν είχαν νικηφόρα έκβαση, τίποτα δεν έχει τελειώσει και τίποτα δεν έχει κριθεί! Κι αν αμφισβητείται η αξία και η δύναμη του να σχεδιάζουμε οι ίδιοι το μέλλον μας και να επιβάλλουμε συλλογικά τις ανάγκες μας, τότε ας ανατρέξουμε όχι μόνο στις συλλογικές μας ‘ήττες’, αλλά και στις ‘νίκες’ μας. Ιστορικές ή πιο πρόσφατες, μεγάλες ή μικρές υπάρχουν για να μας δείχνουν πως τίποτα δεν κερδήθηκε από τον καναπέ του σπιτιού μας και τίποτα δε μας χαρίστηκε από όσους κάθονται στις καρέκλες του κοινοβουλίου.

Τότε γιατί να πάω να ψηφίσω;

Μπορεί οι εκλογές να μην αποτελούν τη λύση, αλλά είναι κυρίαρχο πολιτικό γεγονός που θα καθορίσει πολλά για το μέλλον και είναι πεδίο αντιπαράθεσης των συντηρητικών, αντιλαϊκών ιδεών με τις ριζοσπαστικές, εργατικές φωνές που μιλούν για έναν άλλο δρόμο για το λαό και τη νεολαία! Και είναι αυτό ο δρόμος που θα πρέπει να στηρίξουμε τόσο στις εκλογές όσο και κυρίως μετά από αυτές! Να μην αφήσουμε την συγκυβέρνηση του «τρόμου» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ούτε λεπτό ακόμη στην εξουσία. Να συντρίψουμε τη μαύρη συμμαχία κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, να καταδικάσουμε τη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, να στηρίξουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά των αγώνων, της ανατροπής, της μαχητικής δράσης, την αριστερά που δε χωρά σε λογικές διαχείρισης του συστήματος και καλυτέρευσης του, αλλά συγκρούεται με αυτό με στόχο να το ανατρέψει.  Γιατί για εμάς, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της πληττόμενης πλειοψηφίας δεν περνά μέσα από τον κοινοβούλιο, ούτε επαφίεται σε από μηχανής θεούς. Βρίσκεται στους δρόμους και στον κάθε ένα αγώνα που ξεσπά και μας φέρνει πιο κοντά στην ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος και στην ανοικοδόμηση ενός καινούριου. Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει!

Γιατί εμείς, η νεολαία, το πιο βαθιά πληττόμενο κομμάτι του λαού που βλέπουμε το μέλλον μας να καταστρέφεται έχουμε επιλογή! Επιλέγουμε να ανατρέψουμε τη «σταθερότητά» τους, να διεκδικήσουμε τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει! Για μια ζωή χωρίς μνημόνια, χρέος, ανεργία, φτώχεια, φασισμό! Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης τους! Για να αλλάξει η πολιτική και όχι ο διαχειριστής!